Ik geloof dat ik zolang als dat ik al paardrijd al probeer om een springcarrière van de grond te krijgen.  Dressuurmatig prutsen we inmiddels een leuk stukje van ons af. Het springen is helaas voornamelijk gebaseerd op valpartijen en daardoor angst en twijfel. Voor het springen niet direct de hulptroepen die je uit de kast zou trekken.

Al eerder eens bij ons vaste speelparadijs ‘Stal Wenning’ geroepen dat als ze een rondje springen voor watjes organiseren ik van de partij ben. Belofte maakt schuld en als je dan de volgende mogelijkheid voorbij ziet komen….en je mannetje (… c.q. groom … c.q. steun en toeverlaat … c.q. taxichauffeur ) wil nog een dagdeel opofferen….dan ga je bepakt en bezakt richting Zutphen voor een crosslesje. Gelukkig niet alleen. In Marieke nog een andere jankerd gevonden die ook de moed bij elkaar geraapt had.

Natuurlijk net mijn springzadel verkocht, want dat springen werd niks. Nu natuurlijk balen. Straks doen we het hartstikke leuk en krijgen we de smaak te pakken. Ik zeg maar zo …. hoop doet leven …. keep on dreaming. Eenmaal aangekomen wonderlijke zelfreinigende witje (soms is regen best handig ) gepoetst, opgezadeld en ….. chaps ….. of rijlaarzen …..of chaps …. of rijlaarzen ….. of chaps … of rijlaarzen…..of chaps…..of rijlaarzen  aangedaan en beugels ingekort. Wel 3 heule gaten….moet wel leuk blijven hè voor een echte met lange benen zittende dressuurmiep. Met als een trekharmonica opgevouwen benen de baan in.

De hindernissen in de baan zagen er best heel goed te doen uit……jikes.   Witje werd een halve meter kleiner en kroop en sloop tussen alle eventingmonsters door. Ik dacht eigenlijk alleen maar aan het spetteren in de waterbak. Voor nu eerst maar even acclimatiseren. Parcours was overigens iets anders als op de foto, maar het geeft een mooi beeld van wat er zoal stond.

Rustig losgereden en toen was het toch echt langzaam aan tijd om wat met die hindernissen te gaan doen…..JANK.   Marieke aan jou de eer om te starten. Eerst het paars witte kruisje. Hoogte was zelfs in stap nog prima te pruimen. Pony says nope ain’t gonna happen ……  en ik ….och poppetje dat ik ben  …..mis het lef om er met volle overtuiging op af te rijden….dus doet u maar even 1 plankje op de grond voor deze janksnor. Plankje op de grond en toen mocht het wonder geschieden. Mefroi tilde haar pootjes op en struikelde er elegant overheen.  Paar maal herhaalt en het kruisje weer in ere herstelt. Pfieuuuuuwwwww de kop is er af en we leven nog. Oksels bij elkaar houden want het eerste angstzweet dient zich aan.

Nou Susan als je dan dan het kruisje gehad hebt dan mag je doorsturen naar het rood witte hekje. Fok….hekje???  Dat zei ze niet …..shit dat zei ze wel. Niet zeiken Suus. Tena-powerrrrr en goan met die pony.

Dikke doei dus!!!! Als jij niet zegt dat het moet…..dan denk ik er nog even over na.   Na een kleine twijfel en weer opnieuw aanrijden ging ze er geheel boven mijn verwachting overheen!!! WHAAAAAAAAHHHHHHH knap witteke. Dit wordt onze dag en wij gaan gewoon olympisch twijgje struikelen!!! 

Potverdikkie wat is ze toch mooi uitgegroeid. Vond haar al een plaatje om te zien, maar als ik de foto’s hierboven bekijk…..sjucht….waan ik me weer even in de goede oude pennytijd.

Terug naar het olympisch twijg huppelen. Zo met de aanwijzingen van Sabine zowaar ook het roodwitte hekje overleefd.   Ineens kregen we de smaak te pakken. Op naar het witte hekje. Geen idee waarom, maar twijfelde zelf enorm bij het obstakel en bij twijfel moet je niet rechts inhalen zeggen ze wel eens.  Pony says nope again….

Effekes afgeleid tijdens het substantieel weigeren …. just smile en be pretty naar de voorbijgangers op de dijk.

Toch ben ik gezegend met een pony die het echt voor me wil doen.  Dus ook met twijfel er toch overheen.

Knappe merrie. Overigens niet denken dat het dan vanzelfsprekend gaat …. er zijn meer wegen die naar de andere kant van het hekje leiden…

Met nog een beetje meer twijfels opnieuw aangereden. We gingen er over, maar ze tikte het hekje om. Zo ver ik mij kan herinneren omdat het tempo veelte laag lag. 

Inmiddels had de angst zijn koffer al gepakt en waren de lef en doorzettingsvermogen opzoek naar een last minute reis.  Nou niet piepen Suus. Hindernis staat weer … je leeft nog …. even het kruisje en het rood-witte hekje mee pakken en dan gewoon weer op het witte hekje af.   Goed plan!

We kwamen …. we zagen ….

… en stapte met het achterpootje in het hekje ….

….ik kon nog net mikken om niet op de boomstammen te vallen. Elegant met je gat in het zand. Bummer!!!!
Ding-dong angst stond gezellig met de koffer in de hand en de teddybeer onder de arm op de stoep. Ik kom voorlopig even bij jou logeren. Kamertje van lef en doorzettingsvermogen is zojuist vrijgekomen.

Pony was op een paar ontbrekende haren na helemaal oké. Ik heb het zand van me afgeklopt ben een soort van heldhaftig weer opgestapt … en toen was het blanco. Heb nog wel het kruisje gesprongen wat ze braaf deed, maar het rood-witte hekje durfde ik al niet meer.  Nog een poging gewaagd met de boomstammetjes wat na heel veel gedoe en aan de hand mee nemen in stap nog is gelukt.

Een beetje een domper op het toffe begin was het wel. Waar overigens niemand iets aan kon doen. Mijn ervaring met springen is zeer beperkt en bijna allemaal eindigen ze in het zand.  Precies de plek waar ik alleen in combinatie met een handdoekje, parasol en de zon wil zijn.

Eindconclusie is dat ik voor haar gewoon niet de geschikte persoon ben om het haar te leren. Het zit er bij mij gewoon niet in … in ieder geval niet tussen mijn oren.  We houden het in dit geval lekker bij prutsen met obstakels en cavaletti’s.  Gelukkig hebben we de foto’s nog!  Sabine bedankt voor je hulp en je geduld.   Mocht ik weer een opleving hebben dat ik het toch wil proberen…. ben jij degene bij wie ik de hekjes kom slopen….   Marieke en Marlon het was weer supergezellig!

Het was al weer even geleden dat we tussen de witte hekjes (typ nog altijd heksjes… ) reden.  Juni 2016 tijdens het ONCK was de laatste keer. Superfijn gereden en mooie punten gescoord. Daarna vooral thuis fijn verder getraind. Waarom weet ik niet, maar het begon weer te kriebelen om de wedstrijden weer op te pakken. Waar ging het mis zou ik bijna zeggen.

Aantal weken geleden de wedstrijdkalender er bij gepakt en voor het eerste kwartaal van dit jaar een planning gemaakt. Zo zou het moeten worden. 

Aangezien het de 21e is stond vandaag Vorden op het menu. Maar mensenkinderen wat een gedoe vooraf. Het ging allemaal lekker, rijden ging fijn, lessen ging goed….meer ruimte in de agenda door het afronden van een bestuurstijdperk. Alle mogelijkheden om eens toe te werken naar een goedlopende proef. Niet dus.

Het moest zo nodig gaan sneeuwen. Niet een beetje sneeuwen, maar voor Hollandse begrippen best flink sneeuwen. Het winterse feestje werd als kersje op de slagroom gecombineerd met vorst. Geen elfstentocht-vorst, maar meer dan voldoende om het sneeuwdekbed langere tijd de rijbaan te voorzien van een witte laag. Zeg maar dag tegen de trainingsmomenten. Ik wist gelijk weer waarom ik in de winter eigenlijk geen wedstrijden rij. Hoef ik me daar ook niet druk over te maken….kan ik namelijk heel erg goed.

Oftewel stressssss. Heul veul stress. Eerst begon het gemiep voor de les van afgelopen weekend. Met behulp van gezichtjesboek uiteindelijk een binnenhal gevonden waar we mochten rijden én lessen. Vervolgens zitten zaniken over het concours zelf. Tot vrijdag 13 januari 21:00 kon ik nog kostenloos afmelden. Vrijdag overdag waren de wegen nog goed begaanbaar. Vrijdagavond toen ik naar stal ging kwamen er alweer vlokken uit de lucht dwarrelen. Op de terugweg met 30 km/h naar huis gekropen. Heel erg fijn voor de paniekzaaier in mij die echt als de dood is voor gladheid.   Tot 9 uur ’s avonds gepiekerd en met mezelf vergaderd of ik zou afmelden voor concours of niet. Diep adem gehaald, mezelf een schop onder mijn gat verkocht, site van de knhs afgesloten…..niet miepen je doet gewoon mee.

Om  daarna weer opnieuw te prakkiseren over de les. De appjes vlogen al heen en weer of we wel of niet op pad zouden gaan voor de les. No way dat er een trailer achter de auto gaat met gladheid. Controlfreak als ik ben moest alles dubbel gecheckt dus continu het weerbericht op de mobiel volgen, stal van de binnenhal geappt of daar ook de wegen sneeuw- en ijsvrij waren. Heel erg vermoeiend allemaal. Uiteindelijk het verlossende woord…. wegen zijn goed, geen sneeuw voorspeld….dan gaan we op pad.

Pony op de trailer geslingerd en hopsa naar Didam toe. Heel erg fijn kunnen oefenen aan het omgaan met spanning, drukte in de baan, schuivend sneeuw van het dak en 1 streepje zonlicht op de bodem ….kleine trol. Uiteindelijk focus kunnen vinden en daadwerkelijk gedaan wat we prima kunnen…gewoon fijn in de rondte sturen. Proefje dan maar? Euh wat proefje…..weg focus. De eerste ronde leek ook echt werkelijk waar helemaal nergens naar. Peptalk gehad, focus weer gevonden en in ieder geval beter gestuurd. Al met al heel veel geleerd en voldaan terug naar huis.

Waar er zaterdag nog een gevoel van danoontjepower de boventoon voerde was die zondag als sneeuw voor de zon verdwenen. Ineens kwam het besef dat de planning om de week tussen de les en concours in nog een paar maal naar de binnenhal te gaan helemaal niet kon. Welke dag we ook uitkozen er miste altijd een schakel die maakte dat het niet ging passen. Oftewel op pad gaan met een frisse pony die niet gelopen heeft of als nog afmelden en het inschrijfgeld door de plee spoelen. Wederom goed voor oeverloze discussies met mezelf. Het is maar goed dat er aan de buitenkant niet te zien is wat voor een gedoe er in dat hoofd plaatsvindt.

Nog maar eens diep gezucht (en even gemaild naar de wedstrijdorganisatie of ik van de longeerring gebruik mocht maken ) en besloten om het aan te kijken tot donderdag. Misschien ontstaat er toch de mogelijkheid om te rijden, wie weet gaat het wel dooien (wishfull thinking ) of  ik zit nog steeds in de stress en ga ik het toch cancelen.

Zo pruttelde het afgelopen week door. Gesierd met slapeloze nachten en het continu herkauwen van alle mogelijke scenario’s. Het weer was prachtig, maar niet om thuis te kunnen rijden. Planning voor de binnenhal bleef een onmogelijke en ergens wilde ik me ook niet laten kennen door het als nog af te zeggen. We gaan dus. Gisteravond al een begin gemaakt met het fatsoeneren van de manen. 3 knotten gezet als experiment of ze onder de halsdeken wel zouden blijven zitten en de rest van de manen in Pippi Langkousstaartjes onder de halsdeken verstopt. Doen we op de dag zelf wel.  Staart had ik vorige week al een keer gewassen toen het nog kon. Echt zo fijn een schone witte die zelf ook graag schoon blijft. 

Vanochtend dus de rest afgemaakt. Ik weet nu dat de knotjes prima onder de halsdeken blijven zitten. Her en der een sprietje. Nou die plakken we wel vast met een beetje gel. Rest van de knotjes er in gedaan. Greenspot remover in de staart voor de laatste gele plekken. Werkt echt als een trein. Wat geel is kan wit worden zeg maar.

Zooi ingepakt en op naar Vorden. Wat een prachtige locatie is dat. Alles tiptop in orde, rustig, voldoende ruimte om te parkeren. Heerlijk. David was voor het eerst mee op concours. Hij zag de banken bij de open haard in de foyer en is met zijn ipad op de bank geploft. We hebben hem niet meer gehoord of gezien.

Wit aan de longeerlijn geknupt en met de mobiel in de hand wachtend op een explosie van frisheid…..gebeurde er helemaal niks.

Hoppa opzadelen die geit en losrijden. Blauwe laarzen aan, blauw jasje aan, blauw dekkie op, blauwe handschoenen, blauwe cap op de kop en Arno ….ach die was gewoon blauw van de kou. Onze eigen vijftig tinten… Als bonus hield ik aan de proeven nog een blauw plekje op het ego over.

Over het losrijden ben ik best tevreden. Ze was vlot voor het been en liet zich prima sturen. Nu achteraf had ik daar ook duidelijker moeten zijn in wat ik wil, maar voor nu oké. Is ze knap hè…

Alles aanwezig om er een feestje van te maken en mijn doel in de praktijk te brengen. Er naar streven dat we in ieder geval gereden hebben voor een 8. Of we hem verdienen is een tweede, maar met dat gevoel en focus wilde ik rondgaan.

Tijd om de ring in te gaan. Zonder het op dat moment te beseffen heb ik in die paar minuten tussen het losrijden en het rijden van de proef een heel ander plan getrokken. Ik heb Wit de vrijheid gegeven om haar zwarte puntmuts uit de binnenzak te toveren. Een wrat met haren op te plakken en een kromme neus te monteren.

Popje hier heb je jouw bezemsteel en als jij nou eens lekker je eigen gangetje gaat dan geef ik heel veel onduidelijke hulpen. En weet je wat het fijne is…..je hoeft er helemaaaaaaaal niet op te reageren. Ik kom toch er pas halverwege de tweede proef  achter dat je niet in je broek poept van de vreemde omgeving, maar dat je ronduit ongehoorzaam bent. Erger nog daar heb ik zelf voor gezorgd door je de ruimte te geven dat te doen. Zij bepaalde het tempo, maakte willekeurig wat overgangen, ging in de spagaat voor wat dan ook en bokte zo her en der weer ouderwets in de rondte. Oepsie…

Gek genoeg ben ik wel onwijs blij dat dit zich heeft voorgedaan. Het is zo’n goede leerschool geweest. Ik ben de broekepoeperd….zij het gezicht in de spiegel. Spiegeltje spiegeltje aan de wand….ik ben weer met 2 voeten op de aarde beland.
In de tweede proef kwam het besef dat dit geen succesverhaal is met deze aanpak. Misschien 1,5 proef te laat, maar in mijn optiek een halve proef eerder. Voorheen kwam het besef pas achteraf. Nu tijdens de proef. Het laatste deel de regie overgenomen en daar een echt een goed gevoel aan overgehouden.

Eenmaal het protocol in handen was het fijn om te zien dat de jury hetzelfde beeld had. Ongehoorzame pony….werk daar eens aan! Genoeg huiswerk dus om mee naar huis te nemen. Komende tijd ruimte in de agenda maken om vaker te starten, zodat het voor mij weer normaal wordt om in de ring te verschijnen. Kilometers maken en niet teveel bezig zijn met het resultaat in de punten. Eerst eens echt gaan rijden in de ring. De punten zijn een logisch gevolg van. Duidelijk zijn in mijn hulpen en ook de gevraagde reactie van Wit ‘eisen’.  Vaker stukjes proefgericht rijden oppakken. Ik laat het te makkelijk op zijn beloop en voor ik het weet hannesen we tussen de heksjes  (hekjes dus ).

Een hoop om over na te denken. Wat ik aan het einde van de middag dan ook uitgebreid gedaan heb tijdens de tweede uitlaatronde van de mexikeesjes. Had er 1,5 rondje park voor nodig, maar de gemoederen zijn weer rustig in het hoofd. Nu nog wat extra data prikken om te starten.

Witje…och arme witje. Ze zat even niet zo lekker in haar hummetje. Zo liep ze nog als een en zo was ze niet aan te slingeren. Typisch gevalletje Pony says no. Waar ze altijd gemotiveerd is om te werken en hooguit af en toe op haar manier protest aan tekent als de grenzen wat verlegd worden, was überhaupt stap 1 tempocontrole al een heel ding.

Gelukkig heb je als kat uit de boomkijker slash controlfreak 1 voordeel….je hebt een geoefend observerend en analyserend oog voor de meest kansloze dingen. Laat dat oog in dit geval van pas komen. De keuze op dat moment, toevallig tijdens de les 2 weken geleden, was heel simpel. Pony says nooit no…..waarschijnlijk meent ze het …..gaan we door of stoppen we? We stoppen. Kort samen met de juf overlegt wat het plan zou worden. Ik had nog echt geen vast omlijnd plan hoe verder. Ik kon de signalen nog niet goed aan elkaar lijmen. Soms loopt het simpelweg niet zoals gedacht en verwacht. Tja en dan moet je wat….dat werd dus terug naar de tekentafel. Puzzelen met behulp van mijn raad en daad voor dingen die ik niet kan vatten….moeders. En  mijn, inmiddels alweer een jaar, andere raad en daad voor alles op fysiek, fysiologisch en trainingsvlak ….de juf.

De afgelopen 2 weken heeft ze wat aanvullende supplementen (hocus pocus pilatus pas speciaal voor haar ‘uit’gegoocheld ) gekregen en hebben we na 1 week het rijden weer hervat. Ze was toen al aanmerkelijk beter als dat ze was. De go was in ieder geval weer terug. Het rijden omvatte verder niet heel veel meer. Heel simpel voorwaarts over de rug rijden en kijken of ze weer wat rechter te fabrieken was. De laatste keer thuis, voordat we weer zouden afreizen voor de les, liep het niet zo heel fijn. Achteraf, zeg maar direct na het rijden , denk ik dat ik teveel in 1 keer wilde en van alles niks heb uitgewerkt. Niet heel erg handig als witje weliswaar beter loopt, maar nog niet volledig fit is. Woepsie. Natuurlijk olie op het vuur voor mijn innerlijke perfectionist die naar aanleiding daarvan 2 dagen flink tegen het zere been van mijn faalangst heeft geschopt. De etter!

Maar goed zo gisteren de hele meuk weer ingeladen en met gemengde gevoelens en een ‘zeer been’ naar DTB.  Ook een klein tikkie last van wat mijn-pony-is-geschoren-en-doet-lelijk-naar-de-uitrijdeken-hopelijk-gedraagt-ze-zich-in-haar-blote-gatje beren op de weg. Verbouwing aldaar is nog in volle gang (wordt gaaf!!! ) en of ik het aandurfde met wat bouwgeluiden op de achtergrond. Tuuuurlijk  ….  “jank “. Witje opgezadeld en hiebeldewiebel mee naar de bak. Succes daarmee Suus!

Samen met Ineke overlegt hoe we de les zouden vormgeven. Gelukkig hadden we beide hetzelfde idee. Het welbevinden van de pony gaat voor alles. We gaan wel aan de slag, maar houden het simpel. Werken aan tempocontrole, horizontaal evenwicht en recht over 4 benen. Verder het lospeuteren van de rug en de lenden/ bekkenpartij voor zover mogelijk. Korte stukjes aanspannen en dan een andere spiergroep aanspreken afgewisseld met stappauzes en stukjes hals strekken in draf. Klinkt logisch zou je zeggen. Toch durf ik als eerste mijn handje op te steken dat ik het in de praktijk lang niet altijd zo benader. Ik krijg het op papier niet goed helder beschreven wat ik bedoel, maar het was enorm leerzaam om zo op een heel ander level te trainen.

Vandaag zelf de les terug gekeken en het plaatje viel mij, op mijn verschrikkelijk dikke jas na , echt niet tegen. Ik heb wat kleine fragmentjes er uit gevist ter illustratie. Je moet wat op de zondagavond als je met de Mexikeese vriendjes en 1 poezel op de bank zit.

Filmpje 1 laat letterlijk de eerste passen draf aan het begin zien waarbij de opdracht is om haar rechter in het lijf te maken door de schouder naar buiten te plaatsen en later de achterhand richting de travers.

Filmpje 2 geeft wat mij betreft nog mooier weer dan de eerste dat het nog niet 100% oké is. De huppels tijdens het aanspringen in galop en er weer uit vallen in draf. Wat sputtertjes in de hoofd-halshouding en dergelijke. Het laatste stukje is het uitdraven over de rug. Simpel, recht (met een slingertje zo her en der ) en 1 tempo.

Filmpje nummer 3 zit qua moment in de les eigenlijk tussen de andere 2 filmpjes in. Stoeien met de zijgangen. Deze keer dus geen focus op meer gedragenheid en meer opzij. Heel simpel opzij en rekken en strekken aan beide kanten. Ook daarna weer even ademhalen en een stukje uitdraven.

Na de les zijn er nog wat hobbels en knobbels in de spieren recht gestreken en nog een beetje speldenkussen spelen voor de nodige naaldjes. Aanvankelijk trok ze nog een heule lelijke blik van ongenoegen, maar uiteindelijk stond ze er heerlijk rustig bij. Beetje jammer dat het mij vandaag iets te Iers weer was  en ik morgen de hele dag in hartje Utreg zit voor een bijscholing . Dinsdag er pas weer op helaas.

Maar goed we kunnen in ieder geval aan het werk met het huiswerk:
Simpel, rekken en strekken en veel variatie in de arbeid en op tijd een pauze na korte stukjes werk.

Take home message van en voor mijzelf:
Dikke jas is leuk voor op stal….niet voor erop. Ziet er niet uit en nog meer is het bloedverziekend heet. Nog erger daarna is het absoluut geen aanrader om in de buurt van je eigen oksels te komen.

 
Vooruitblik:
Lekker 2 weekjes thuis stoeien en dan 3 december hopelijk weer back in business terug de les in. Ondertussen in gedachte vast nadenken en uitkijken naar de toffe plannen voor de eerste week van januari. Nu al heel veel zin in en ik ga mijn best doen om er nog niet teveel over te verklappen. Maar het wordt ongetwijfeld super vet!

# Noteert alvast de volgende punten….boggel gladstrijken en 2 ….ik herhaal 2 zitbeenknobbels.
# Is ze knap hè?

zijn wij.

Gisteravond meegedaan aan de combinatietraining bij stal Wenning. Altijd leuk en gezellig en weer eens wat anders dan de gewone arbeid. Deze keer niet van te voren aan de hand langs alle objecten, maar gewoon er op en zien wat er gebeurd. Meest heftige was toch wel het randje bij de ingang van de bak. Stel je voor dat het zou bijten. Voor het randje nog even gebruik gemaakt van het zwaan-kleef-aan effect en achter het gatje van Arno aan laten wandelen. Daarna kruipend en sluipend door de bak heen. Als ik rechts kijk zie ik de paraplu links niet.

Grappige is ook dat ze toch eerst zelf gecheckt moet hebben of ze overal wel langs, over en doorheen kan. Ondanks dat de plek en soort ‘obstakels’  niet nieuw waren. Better safe than sorry zullen we maar zeggen.

Het plastic zeil. Na even mutsen de eerste passen er op gezet en halverwege bedacht ze dat vooruit echt too much was en wandelt er achteruit weer af. Daar gaan we dus niet mee akkoord. Opnieuw er op en gewoon vooruit er weer af. Bleek dat ze helemaal niet gelijk doodging… .

Door naar het volgende. De brug. Mañaña Mañaña was het motto. Relax, ontspan en we blijven er recht voor staan.

Waterbak dan. Met eendjes.

Minste problemen zitten altijd in de dingen waar ik gezeur verwacht. Mogelijk omdat mijn verwachtingen dan ook erg laag liggen. De boog met blower was echt een eitje.

Tonnetjes. Hier sprong ze een maandje geleden nog met 2 hoefjes in haar neus overheen. Nu moest eerst het brein er nog een nachtje over slapen.

Niet….

….wel

…..hmmmmzzz toch maar niet

… misschien is het toch praktisch mogelijk datteuh….

That’s my girl. Sabine als je ooit nog eens een huppelles voor (hele grote) jankerds organiseert….count me in.

Boem is ho zeggen ze wel eens.

Wijkend er tussendoor.

In een echte speeltuin heb je natuurlijk ook nog de ballenbak.

Kersje op de slagroom was de rookmachine. Was heel benieuwd wat ze daarop zou doen.

Als de rook komt mag ik dan bij jou?

Knappe merrie.

Heerlijk de spielerij bij de ondergaande zon.

Meestal heb ik mijn woordje aardig klaar en rolt een verslagje zo uit de mouw. Afgelopen week ben ik samen met een vriendin en onze beide pony’s naar een trainingsweek geweest. Nu, inmiddels weer 4 dagen thuis, borrelt er een beetje boven wat ik er over wil zeggen. Niet dat iemand het wil horen, maar swah.

In januari had ik mij redelijk impulsief ingeschreven voor deze week met toen al de opmerking dat het wel buiten mijn comfortzone ligt. Nou is dat niet per definitie verkeerd. Doorgaans, naar mate dat zo’n happening dichterbij komt, valt mij als vanzelf binnen wat ik wil. Nu niet. Tenminste dat dacht ik. Achteraf terugkijkend had ik denk ik wel degelijk een agenda, maar dan in de categorie verborgen verwachtingen. De best passende omschrijving was het gevoel dat we ‘meters’ gingen maken. Intensief trainen en aan het einde van de dag je shirt uitwringen van het luie zweet. Had niet voor niks een tas vol met T-shirtjes meegenomen. Daarnaast de hoop wat mee te kunnen nemen vanuit een andere filosofie om de dressuur te benaderen.

Aan deze verborgen verwachtingen heeft het niet voldaan. Het was fysiek niet intensief en het de samenvoeging van de manier van rijden, zoals ik zelf doe en de methodiek van daar kreeg ik niet fijn met elkaar verbonden. Het maakte mij in de war en terughoudend. Door de onduidelijke en soms ook onbekende hulpen raakte ook witje wat van de wapper. Gevolg was dat ik zelf eigenlijk liever niet de lessen invulde met mijn grote voorliefde….de dressuur. Ik wist niet zo goed wat ik kon verwachten en ook niet zo goed wat ik kon vragen. De gegeven theorie maakte mij mentaal vermoeid en zou thuis, na bijvoorbeeld een werkdag veel luisteren naar cliënten, een reden zijn om niet op te stappen.

Dag 1 sloot ik af met een ontevreden en niet happy gevoel. Toen had ik overigens nog niet gereden. Dag 2 na de theorie…en heel eerlijk een enorme tranenwaterval besloten om toch met knikkende knietjes aan te kaarten wat mij dwarszat. Samenvattend het gevoel van een vierkant (ik) in een driehoek ( de trainingsweek) te moeten proppen. Wetende dat het niet gaat passen en daarmee ook de minder leuke kanten van mijn karakter naar boven voelen drijven. Perfectionisme, faalangst en onbereikbaar voor input stonden al met hun koffertje op het terrein. Niet wetende dat ik ze had ingepakt.

Samen tot een compromis gekomen om de theorie eventueel te skippen als bij mij de mentale moe optreed en de dag starten met poetsen, opzadelen en rijden. Dit was al een enorme verbetering voor mij. Zelf de keuze gemaakt om niet 2 maal een half uur te lessen, maar 1 maal een uur. Klein onverwacht voordeel was dat ik vaak nog in de volle zon kon rijden in plaats van in de stromende regen. De theorie werd deels vervangen voor wat balansoefeningen op zo’n grote fitnessbal. (sorry Eendtje ) Briljante dingen zijn dat.

Was het dan allemaal kommer en kwel. Nee zo was het ook niet. Waar ik dressuurmatig mijn ei niet kwijt kon, en dat ook met later nogmaals proberen zo bleef, des te verrassender was het springavontuur. Onder het mom van beter goed gejat dan slecht verzonnen het idee van mijn metgezel gepikt en de springwei ingegaan. Thuis lag mijn springzadel te verstoffen. De laatste keer dat ik gesprongen heb met witje lag zij dwars en ik scheet in mijn broek. Stalgenootje een periode met haar gesprongen, maar vanzelfsprekend werd het niet. Gezien mijn beperkte zelfvertrouwen met springen moest het toch wel een soort van vanzelfsprekend gaan.

We zijn gestart met het op en afstappen van de wal. Pienuts. Ook in draf geen enkel probleem. (don’t ask wat ik met mijn hand aan het doen ben…. )

Of ik ook eens op de opsprong kon afrijden en gewoon kijken wat er gebeurd. Stoppen mocht. Goh dat was al een heel andere insteek als ‘dood of de gladiolen, maar ze mot erover’. De mogelijkheid dat ze mocht stoppen gaf mij heel veel rust en een klein sprankje zekerheid. (controlfreak had ik zeker weten wel ingepakt ) Ze stopte en kreeg de ruimte om zelf het initiatief te nemen om er op te stappen. Als ik het zo opschrijf klinkt het een beetje van de zweverige, maar ik hoefde enkel een kleine hulp te geven en in alle rust hopte ze de opsprong op. Daar werd ik zooooooooo blij van. Vervolgens nogmaals in stap aangereden en nu zonder twijfel er op. Heel vet!

Of ik er ook naar toe kon draven? Ik hoor mezelf nog zeggen “dat vind ik (….eng)….nah ik moet misschien maar even niks vinden en gewoon doen.” Popje als ze is draait ze hier haar hoefjes niet voor om en whoppa vanuit een drafje er op. Tja en waar je op gaat moet je ook een keer af. Zou je er eens af kunnen rijden….? (NEEEEEEEEEE )….nou ja we kunnen het proberen. Ietwat voorzichtig nog en met het voorbeen glijdend langs de balk liet ze zich zakken. Mijn broek zakte weer af van verbazing….ze doet het gewoon!!!! Inwendig de hoela gedanst en daarna zowel in stap als in draf nogmaals er af gesprongen. Het waren natuurlijk beginnershuppeltjes, maar voor mijn gevoel hebben we olympisch gecrosst.

Als toetje nog op de tractorband gestaan. Op dezelfde manier. Haar de ruimte geven om de keuze te maken. Frappante was dat ze daardoor veel meer aanbood als dat we vroegen. Binnen no time stond ze op de band.

Echt dikke dank voor deze hele gave ervaring. Pony blij, ik blij. Wat wil je nog meer. Nou…..herhaling! Volgende dag besloten om het springen, op libelleniveau, ook maar eens aan te pakken. Oh ja we hebben voor het crossgebeuren ook nog even gevoetbald….daar ligt niet ons talent.

Springen dus. Eendtje een behendigheidsparcoursje voor ons uitgezet. Overal op en tussendoor. Geen enkel probleem. Cavalettiblokken tegen elkaar geschoven. Hopla zo er over. Dag bange poeperd….welkom superheld. Vervolgens kruisje meegepakt. Stoppen mag, ze kan er overheen stappen….en dat deed ze ook. Vervolgens het gat tussen de blauwe tonnen opgevuld met een balk op de grond. Ieeeeeeeeeehhhhhhhhhh in de ankers. Pony says no. Ik zei….kanmenietschelen. Met wat gepruttel loopt ze er dan toch overheen. Nog een aantal keer gedaan. Wat ik van het idee vond om de tonnen ook tegen elkaar te schuiven. Nou euh…..moet ik dat nog uitleggen? Oftewel tijd om niet teveel te vinden en er naar toe te stappen. Pony kijken, ik geef been en pony stapt er gewoon over. Wat doet ze nu??????? Paar maal in draf gedaan. Wat op zich prima ging, maar ze liet zich er een beetje overheen rollen. Weet je wat je ook kan doen? (neeeee please niet in galop ) In galop gaat het een stuk makkelijker? Moed bij elkaar geraapt, die was even op Pokémonjacht, en aangesprongen. Soms hè….moet ik wat meer vertrouwen op die kleine witte pluizenbol. Tuurlijk sprong ze er over. Nog even de blokken meegenomen en direct gestopt. Zo zo zo blij.

En spelende vrouw wat heeft nu geleerd?

• koester het team aan mensen om je heen die de sport zo geweldig maken. Voor jullie allen!!!
• springen is stiekem best leuk en we gaan er thuis zeker mee door spelen zoals we nu gedaan hebben. Dank daarvoor.
• ik wil ook een fitnessbal.
• 2 billen Suus….2 billen. Gebruik die linker ook eens om op te zitten…..maakt het voor de pony ook een stuk makkelijker.
• handjes ontspannen en net een tikkeltje meer gebruik maken van bepaalde zit- en beenhulpen.

Hopelijk bouwen ze een beetje door in de achterhoek….gaan we bij dé juf () de meters maken.

Zaterdag 4 juni hebben we deelgenomen aan het ONCK. Het Open Nederlands Connemara Kampioenschap. Een dag met enkel pony’s die voor tenminste 25% aantoonbaar connemarabloed hebben. Vorig jaar ons ‘debuut’ en wat me vooral nog bij staat is dat ik compleet overrompeld was door het enorme terrein van de KNHS. Dit jaar wisten we in ieder geval wat ons te wachten stond. 

Bij inschrijving dit jaar wel een stal geregeld, waardoor we ’s ochtends op tijd al naar Ermelo konden en de pony niet de hele dag op de trailer hoefde te staan. Bepakt en bezakt met het nodige harnachement, kleding en voer zo rond de klok van 8 vertrokken. Blijft wonderlijk hoeveel troep een mens kan meesjouwen. 

Rond een uurtje of 9 kwamen we aan. Aangemeld bij het secretariaat en gelijk even een blik op het terrein geworpen. Het lag er weer prachtig bij. Een genot om daar te mogen rijden. Pony op stal gezet en voorzien van wat te eten. Het heeft deze en gene nog verbaasd dat mefroi de hele dag met 1 hooinet doet….sorry….ze zal druk zijn geweest met haar nagels lakken of zo. 

Later aan de hand door de losrijbaan en de ring gesjouwd. Pony was op en top relaxt. Zeer waarschijnlijk, omdat mijn eigen zenuwen heerlijk in de zon lagen te bakken en zich totaal niet geroepen voelden om acte de présence te geven. Heerlijk is dat. Was ook vergeten de nodige beren in te pakken en ze op de weg uit te strooien. Oftewel op en top zen.  Is ook wel eens anders. 

Al wandelende zagen we in de stand van de Dunsborg ruitersport een prachtig kobalt blauw dekkie hangen met het stamboeklogo er op. Hebbuh, hebbuh, hebbuh!!! Gevraagd wat het zou kosten en of we het nu konden kopen. Kopen was geen probleem, maar niet nu. Het was een voorbeeld om te laten zien wat er allemaal mogelijk was op verzoek van het stamboek. Jammerdebammer!!! Hubbie liet zich echter niet voor 1 gat vangen en heeft wat rondgevraagd. Oplossing in overleg met het stamboek….gewoon kopen, mee rijden, weer terug hangen na het afzadelen en uiteraard aan het einde van de dag met de parade weer op doen. DEAL!

Met losrijden liep ze als een zonnetje. Liet zich fijn tussen de rest doorsturen en zelfs geen last van het ‘wat-ruist-daar-in-het-struikgewas-syndroom’  wat vorig jaar nog wel actief was. Losgereden zoals het ons geleerd is en we het nu eigenlijk altijd wel doen. Controleren of alle voorwaarden er zijn en verder loswerken door het hele lijf.

Op naar de eerste proef. Geen pas verkeerd gezet, geen spatjes of onzichtbare bakkabouters. Braaf ons rondje gereden en de conclusie van mezelf direct naderhand was ook niet meer dan dat. Braaf….dat kan dus anders. Aangemeld voor de tweede proef en hoppa direct aan de bak tijdens het verkennen van de ring. Pasje schakelen, paar pasjes opzij voor beide benen, stukje galop en wat lijntjes gereden. Maakte direct een verschil dat de toch wat duwerige aanleuning uit de eerste proef naar de achtergrond verdween en mefroi wat beter haar eigen nekje droeg. Binnenkomen ging best aardig en door naar de eerste oefeningen. Niks aan het handje tot onderdeel 5. Mijn hubbie had een eigen draai aan de proef gegeven en maakte van het halsstrekken op de volte er verruimen van. Waarop ik door de ring blèrde dat die oefening niet in de B zit. Toch nog het halsstrekken kunnen rijden, maar wel slordig naar mijn gevoel. Plus dat ik uit mijn concentratie was en inwendig liep te mopperen. Zo flexibel als een metalen buis zeg maar.  Om het af te maken draaide hij nog wel letters om, waardoor ik even twijfelde in welke hoek het ook al weer moest gebeuren. Eindconclusie voor mezelf…..als ik deze proef winst rijd….. 

Pony uitgestapt over het terrein. Vond ik al best dapper van mezelf. Op stal voorzien van een bakje slobber, wat zowaar gegeten werd. Tussendoor nog een gelegenheidsduo met een andere connemara gevormd. Rijtechnisch leek het nergens naar, maar wat was ze op en top braaf. Dat voor een jong en onervaren dier met een vreemd mens op je rug. Petje af voor deze merrie en dank aan de eigenaar dat ik haar even mocht lenen.

De rest van de middag naar de andere deelnemers gekeken. Genietend in het zonnetje. Tussendoor met Murielle besloten dat beide dames zo relaxt waren dat we de parade wel aandurfde. Snel een date gefikst om een duo te vormen tijdens de parade. Konden we elkaar psychisch ondersteunen.    Eenmaal het sein gegeven dat we konden opzadelen snel het dekje weer uit de stand geplukt en pony weer voorzien van zadel en hoofdstel. Op ons gemakje wat gestapt in afwachting van Muriel met Karel…..en wachten….en wachten…..nog even wachten…..nog even geduld aub….sjit de parade begint al te vormen …..wachten….jaaaaaa daar zijn ze.

Snel naast elkaar en tussen twee oude bekende in naar de ring toe. Pony voelde wat onrustig aan en toen de voorste 2 mochten gaan draven kreeg ik het benauwd ….gelukkig was het nergens voor nodig. Voor mefroi was dat een hele ontlading dat ze de spanning kon afvloeien in een drafje. Oké zij wilde iets harder dan de connies voor haar  , maar bleef keurig in de rij. Onderweg zaten de twee zemelaars nog te mutsen terwijl de pony’s ondertussen braaf hun rondje sjouwden. 

Langs de muziek en publiek met applaus. Allemaal pienuts. Zelfs opstellen ging prima.

Zo’n gaaf gevoel om als volwassen pennymeid in zo’n stoet mee te rijden.

Thanks Anita en Ria voor het geweldige filmpje!

Al kwekend wachtend tot iedereen zijn prijs in ontvangst had genomen. We reden er immers voor spek en bonen bij en had niet het idee dat we heel hoog gescoord hadden. Ook niet slecht overigens. Tot we onze naam hoorde vallen….euh wat???? 

Hadden we zomaar een 3e plek in de B te pakken met maar liefst 3 winstpunten.  Het is maar goed dat ik niet jureer….het is weer eens gebleken dat ik er echt geen biet verstand van heb.

De ereronde was iets to much voor deze jankerd. Toen de eerste pony vertrok voelde ik het gatje van mefroi een halve meter zakken en haar oren zaten zowat in mijn neus. Nah lama….rechtsomkeert de opstelling weer in. Bij elkaar zo ontzettend trots wat we het afgelopen jaar bereikt hebben. De feedback op de protocollen stimuleert enorm om de punten op de i te zetten. Meer blijven rijden, lijnen strakker in sturen, nog wat meer lef er in….L here we come. Tegen die tijd dat we de punten bij elkaar hebben dan.

Het fijne van een pony met pluizig haar is dat je nog zeker 14 dagen aan zo’n top dag herinnerd wordt door de schapenkrullen op d’r kop.  

Na mijn valpartij van afgelopen vrijdag toch een paar dagen behoorlijk last gehad van mijzelf of liever gezegd de angst in mij. Geen idee waarom ik dat zo sterk heb, maar het kan bij tijd en wijle behoorlijk de boventoon voeren. Alsof je eigen angst met de voorzittershamer in de klauwtjes aan het hoofd van de vergadertafel het één na het andere besluit neemt. Vrij jammer…

Zondag met de les al een goede oppepper gehad en maandag thuis weer fijn kunnen sturen. Vandaag de angst netjes opgeborgen op zolder met een laagje stof er over. Ik kom je wel weer halen als ik je nodig heb schatje. 

Net een beetje geknutseld en geprutst met het aangereikte gereedschap. Niet met een specifiek doel heel eerlijk gezegd. Gewoon lekker sturen en zien waar we op uitkomen. Eerst nog een paar sputters op de tuinslang in de verte. Van het niet giftige soort hoor dus geen zorg. Als vanouds gas er op bij de twijfelpasjes  bij het zien van de blompkes langs de kant, de restanten mest op de grond en de paar platgestampte plekken. Tot mefroi zelf het tempo ging bepalen en met van die voorbenen als tentharingen (lang en de grond in) in de rondte liep te paraderen.
Tempocontrole…..bepalen van de hoofd/ halshouding….nageeflijkheid…..rechtrichten. Echt als je mij een keer midden in de nacht wakker maakt (levensgevaarlijk overigens… ) dan heb ik geen idee waar mijn huis woont, maar dit rijtje kan ik ondertussen dromen. Uitvoeren is een ander dingetje, maat het gaat de goede kant op zeg maar.  Galop kreeg ik zowaar fatsoenlijk door de wending gestuurd waar ik al heel erg blij mee was. Af en toen nog wat scheef, maar al veel beter in het spoor en dat zonder in draf te kukelen…..nou ja …..in ieder geval niet zo vaak als anders.

Tot ik het voor elkaar kreeg om madammeke een hele lange zijde op eigen benen te laten lopen, recht en los van de hand met goede aanspanning en voldoende lengte in de bovenlijn. Inwendig de hoela én de macarena gedanst. Had immers toch bijna 40 meter de tijd dus daar kan best een tweede dansje vanaf. In de bocht flopste toch het rechterschoudertje er uit en toen was de pret over voor dat moment,  maar wat maakt het uit….we’re back!!!

Ik had besloten om mefroi de avond van te voren al in te vlechten. Dan hoefde ze vandaag niet heel veel eerder met haar gatje van het gras af.  Zo gezegd zo gedaan en persoonlijk errug tevreden over het resultaat.

Daarna nog een kwestie van duimen dat ze het ook zou laten zitten. Ze is van zichzelf uitzonderlijk schoon. Zeker voor een schimmel, maar je weet maar nooit. Thank god had ze alles netjes heel gelaten. That’s my girl!

Helaas liep het daarna allemaal iets anders. We gingen en we kwamen thuis met: 1 dikke blauwe knie, een bult op het scheenbeen, een blauwe bil, een gedeukt ego, heksje over de piemel, ikke over de piemel en geen ring van dichtbij gezien.

Heksje was op deze locatie net als de vorige keer spooky, maar kon er nu redelijk vlot doorheen rijden. Ze begon net de ontspanning te vinden. Ik rijd linksom op de binnenhoefslag langs de deuropening (die vond ze nog altijd niet iets om heul dicht langsop te gaan). Andere ruiter komt rechtsom aan in galop over de hoefslag. Ik dacht nog ik moet even roepen dat ik op de binnenhoefslag blijf en toen was het kwaad al geschied. Andere ruiter pakt netjes de binnenhoefslag en pony wijkt op dat moment verder naar binnen uit voor de deuropening. Mijn knie kletst vol tegen die van de andere ruiter op. Ik word het zadel uit gelanceerd en beland er achter. Heksje voor de tweede keer over de piemel en zet het op een lopen….geen houden aan dus een rondje zandhappen.

Voor de ramptoeristen…..ja het staat op beeld. 

Duh wattuh. Nou ja precies dat. Inmiddels komt er een beetje souplesse in de dat kleine witte monstertje. Eerder had ze de flexibiliteit van een heks met een ingeslikte bezemsteel. Gewoon omdat het kon. Was ook niet anders opgeleid. Overigens niet dat ze slecht was opgeleid. Denk dat er gewoon niet zoveel meer meegedaan is als er op zitten en vooruit.

Het eerste jaar hebben we zelf aangerommeld en inmiddels een half jaar in training bij een fijne instructrice. Hieronder wat stills uit de les van vandaag. De obstakeltraining was gratiszzz.

Op dit moment werken we vooral aan het ontwikkelen van het daadwerkelijk gebruiken van de totale bovenlijn. Ze laat graag de lendenen wat inzakken. Onlangs is ze, nadat ze al eerder de osteo check-up heeft gehad, gemasseerd volgens de jack meagher methode. Nu weer de eerste les.

Oh ja….ze is een 7 jarige connemara merrie van het duidelijke type. Ze windt nergens geen doekkies om en blieft graag behandeld te worden als een echte dame.

We begonnen vandaag zoals gebruikelijk in de stap. Ondanks dat ze hier regelmatig wat taktfoutjes in vertoond was deze al weer mooi verbeterd en tijd voor een overgang naar de draf.

….of niet. Er was een golfplaat een eigen leven gaan leiden en deze schoof vrolijk over de grond heen en weer. Noot WIJ zijn geen helden.

Dappere dame als ze ergens toch wel is eens de boel van dichtbij inspecteren.
Braaf hoor.

Golfplaat door de juf getemd en we konden weer rustig ademhalen…..of niet.

Er kwam een kleine verrassing uit de weilanden van achteren op haar af gehold. Geen idee bij wie hij hoorde, maar zorgde wel voor nog wat extra oefening stress release. ( wat is het toch ook een lekkere chick )

Gedoe gehad en eindelijk aan de bak. Ondertussen kwam de giertank ook nog even voorbij, de politie scheurde op een 100 meter afstand met gillende sirenes over de N-weg en naast de bak werd er nog wat kleinschalige bouwwerkzaamheden verricht. Peanuts zeg ik.

Huiswerk hebben we nog genoeg, maar ik ben zo ongelooflijk blij met de ontwikkeling.

Recht boven de pony blijven is bijvoorbeeld nog zo’n aandachtspuntje. Wel blij met de opstijgende pony. Moet je maar kunnen als er iemand enigszins ( ) tegen de beweging in zit.

Mooi moment waarop je nog de wat hangende lende partij kan zien. Beetje een stoere nek trekken en dan je gatje er achter aan laten bungelen.

Ben je bijna aan het einde van de les….blijken de grassprietjes de verkeerde kans op te wuiven als je wilt wijken vanaf de hoefslag. Logischerwijs pony van slag….

Daarna wel braaf een pasje opzij. Moet ook nog van alles mee om het verder uit te werken, maar voor enkele weken geleden keek ze nog zo naar achteren op een eenzijdige beenhulp. Dus grote meid.

Oh en dan heb ik gewoon 2 plekjes over. Die kunnen na-tuur-lijk niet ongebruikt blijven. Nog effies, voor de leuk, omdat het kan 2 plaatjes van ons eerste officiele concours.

Wij hebben weer een lesje gereden. Sneeuwwitje had haar wratje weer opgeplakt en liep te mokken met laden. Daardoor zouden we al 30 minuten later dan gepland aankomen. Werden we door de navigatie ook nog een keer via een andere route gestuurd, waardoor we klem stonden op een landweggetje en we konden een paar 100 m in de achteruit voordat we konden draaien. Stress …. zeg maar.
Gelukkig had juf J. nog tijd. Madammetje opgezadeld. Oortje ingeplugd en rijden met die kadet. Even de voortgang van de afgelopen 3 weken besproken.
Samenvatting en advies ‘an die arbeit’ massa op dat lijf gaan kweken.
Stukjes waar ik tegen aanliep kan ik gewoon doorheen gaan trainen. Ze vindt het slechts moeilijk en even wennen. Het is zo poppig. Als ze iets moeilijk vindt schudt ze altijd even met haar hoofd.
In stap vooral gewerkt aan tempo controle en de impuls zien te verkrijgen dat ze dusdanig vooruit gaat denken dat je die activiteit in de hand kunt voelen en bij een kleine hulp ook direct voorwaarts gaat.
In draf mocht deze keer ook het gas los en veel aandacht voor het rechtrichten en door de grenzen heen rijden. En dan vooral de grenzen waarin ze spanning vertoont en zij moet leren loslaten én doorsjouwen.
Startje gemaakt met het wijken. Kostte even wat moeite om de bips opzij te krijgen, maar uiteindelijk konden we een keertwending om de voorhand eruit frutsen in stap. Later in draf ook nog mee bezig geweest om de bips wat naar buiten te plaatsen op de volte. Vond ze moeilijk, maar ze doet echt dapper haar best.
Nog de galop meegepakt. Aanspringen rechts was natúúrlijk met de hulp van de juf geen enkel probleem. Jammer.
Tot slot nog een stukje draf. Actief, wat meer naar bovengesteld zodat ze echt haar hals zelf moet dragen en werken aan de losheid en nog even rechthouden op de uitgezette lijn. Succes daarmee.
Veel huiswerk. Vooral veel gaan trainen, pijnpuntjes opzoeken en met basisvoorwaarde dat ze voorwaarts blijft er doorheen gaan werken. Niet meer tutten, puppy arbeid in de kelderkast.