Meestal heb ik mijn woordje aardig klaar en rolt een verslagje zo uit de mouw. Afgelopen week ben ik samen met een vriendin en onze beide pony’s naar een trainingsweek geweest. Nu, inmiddels weer 4 dagen thuis, borrelt er een beetje boven wat ik er over wil zeggen. 
Niet dat iemand het wil horen, maar swah. 
In januari had ik mij redelijk impulsief ingeschreven voor deze week met toen al de opmerking dat het wel buiten mijn comfortzone ligt. Nou is dat niet per definitie verkeerd. Doorgaans, naar mate dat zo’n happening dichterbij komt, valt mij als vanzelf binnen wat ik wil. Nu niet. Tenminste dat dacht ik. Achteraf terugkijkend had ik denk ik wel degelijk een agenda, maar dan in de categorie verborgen verwachtingen. De best passende omschrijving was het gevoel dat we ‘meters’ gingen maken. Intensief trainen en aan het einde van de dag je shirt uitwringen van het luie zweet. 
Had niet voor niks een tas vol met T-shirtjes meegenomen. Daarnaast de hoop wat mee te kunnen nemen vanuit een andere filosofie om de dressuur te benaderen.
Aan deze verborgen verwachtingen heeft het niet voldaan. Het was fysiek niet intensief en het de samenvoeging van de manier van rijden, zoals ik zelf doe en de methodiek van daar kreeg ik niet fijn met elkaar verbonden. Het maakte mij in de war en terughoudend. Door de onduidelijke en soms ook onbekende hulpen raakte ook witje wat van de wapper. Gevolg was dat ik zelf eigenlijk liever niet de lessen invulde met mijn grote voorliefde….de dressuur. 
Ik wist niet zo goed wat ik kon verwachten en ook niet zo goed wat ik kon vragen. De gegeven theorie maakte mij mentaal vermoeid en zou thuis, na bijvoorbeeld een werkdag veel luisteren naar cliënten, een reden zijn om niet op te stappen.
Dag 1 sloot ik af met een ontevreden en niet happy gevoel. Toen had ik overigens nog niet gereden. Dag 2 na de theorie…en heel eerlijk een enorme tranenwaterval besloten om toch met knikkende knietjes aan te kaarten wat mij dwarszat. Samenvattend het gevoel van een vierkant (ik) in een driehoek ( de trainingsweek) te moeten proppen. Wetende dat het niet gaat passen en daarmee ook de minder leuke kanten van mijn karakter naar boven voelen drijven. Perfectionisme, faalangst en onbereikbaar voor input stonden al met hun koffertje op het terrein. 
Niet wetende dat ik ze had ingepakt.
Samen tot een compromis gekomen om de theorie eventueel te skippen als bij mij de mentale moe optreed en de dag starten met poetsen, opzadelen en rijden. 
Dit was al een enorme verbetering voor mij. Zelf de keuze gemaakt om niet 2 maal een half uur te lessen, maar 1 maal een uur. Klein onverwacht voordeel was dat ik vaak nog in de volle zon kon rijden in plaats van in de stromende regen. 
De theorie werd deels vervangen voor wat balansoefeningen op zo’n grote fitnessbal. (sorry Eendtje 
) Briljante dingen zijn dat. 
Was het dan allemaal kommer en kwel. Nee zo was het ook niet. Waar ik dressuurmatig mijn ei niet kwijt kon, en dat ook met later nogmaals proberen zo bleef, des te verrassender was het springavontuur. Onder het mom van beter goed gejat dan slecht verzonnen het idee van mijn metgezel gepikt en de springwei ingegaan. Thuis lag mijn springzadel te verstoffen. De laatste keer dat ik gesprongen heb met witje lag zij dwars en ik scheet in mijn broek. 
Stalgenootje een periode met haar gesprongen, maar vanzelfsprekend werd het niet. Gezien mijn beperkte zelfvertrouwen met springen moest het toch wel een soort van vanzelfsprekend gaan.
We zijn gestart met het op en afstappen van de wal. Pienuts. Ook in draf geen enkel probleem. (don’t ask wat ik met mijn hand aan het doen ben…. )
Of ik ook eens op de opsprong kon afrijden en gewoon kijken wat er gebeurd. Stoppen mocht. Goh dat was al een heel andere insteek als ‘dood of de gladiolen, maar ze mot erover’. De mogelijkheid dat ze mocht stoppen gaf mij heel veel rust en een klein sprankje zekerheid. (controlfreak had ik zeker weten wel ingepakt ) Ze stopte en kreeg de ruimte om zelf het initiatief te nemen om er op te stappen. Als ik het zo opschrijf klinkt het een beetje van de zweverige, maar ik hoefde enkel een kleine hulp te geven en in alle rust hopte ze de opsprong op. 
Daar werd ik zooooooooo blij van. Vervolgens nogmaals in stap aangereden en nu zonder twijfel er op. Heel vet!
Of ik er ook naar toe kon draven? Ik hoor mezelf nog zeggen “dat vind ik (….eng)….nah ik moet misschien maar even niks vinden en gewoon doen.” Popje als ze is draait ze hier haar hoefjes niet voor om en whoppa vanuit een drafje er op. Tja en waar je op gaat moet je ook een keer af. Zou je er eens af kunnen rijden….? (NEEEEEEEEEE 
)….nou ja we kunnen het proberen. Ietwat voorzichtig nog en met het voorbeen glijdend langs de balk liet ze zich zakken. Mijn broek zakte weer af van verbazing….ze doet het gewoon!!!! Inwendig de hoela gedanst en daarna zowel in stap als in draf nogmaals er af gesprongen. Het waren natuurlijk beginnershuppeltjes, maar voor mijn gevoel hebben we olympisch gecrosst.
Als toetje nog op de tractorband gestaan. Op dezelfde manier. Haar de ruimte geven om de keuze te maken. Frappante was dat ze daardoor veel meer aanbood als dat we vroegen. Binnen no time stond ze op de band.
Echt dikke dank voor deze hele gave ervaring. Pony blij, ik blij. Wat wil je nog meer. Nou…..herhaling! Volgende dag besloten om het springen, op libelleniveau, ook maar eens aan te pakken. Oh ja we hebben voor het crossgebeuren ook nog even gevoetbald….daar ligt niet ons talent.
Springen dus. Eendtje een behendigheidsparcoursje voor ons uitgezet. Overal op en tussendoor. Geen enkel probleem. Cavalettiblokken tegen elkaar geschoven. Hopla zo er over. Dag bange poeperd….welkom superheld. Vervolgens kruisje meegepakt. Stoppen mag, ze kan er overheen stappen….en dat deed ze ook. Vervolgens het gat tussen de blauwe tonnen opgevuld met een balk op de grond. Ieeeeeeeeeehhhhhhhhhh in de ankers. Pony says no. Ik zei….kanmenietschelen. Met wat gepruttel loopt ze er dan toch overheen. Nog een aantal keer gedaan. Wat ik van het idee vond om de tonnen ook tegen elkaar te schuiven. Nou euh…..moet ik dat nog uitleggen? Oftewel tijd om niet teveel te vinden en er naar toe te stappen. Pony kijken, ik geef been en pony stapt er gewoon over. Wat doet ze nu??????? Paar maal in draf gedaan. Wat op zich prima ging, maar ze liet zich er een beetje overheen rollen. Weet je wat je ook kan doen? (neeeee please niet in galop ) In galop gaat het een stuk makkelijker? Moed bij elkaar geraapt, die was even op Pokémonjacht, en aangesprongen. Soms hè….moet ik wat meer vertrouwen op die kleine witte pluizenbol. Tuurlijk sprong ze er over. Nog even de blokken meegenomen en direct gestopt. Zo zo zo blij.
En spelende vrouw wat heeft nu geleerd? 
- koester het team aan mensen om je heen die de sport zo geweldig maken. Voor jullie allen!!!
- springen is stiekem best leuk en we gaan er thuis zeker mee door spelen zoals we nu gedaan hebben. Dank daarvoor.
- ik wil ook een fitnessbal.
- 2 billen Suus….2 billen. Gebruik die linker ook eens om op te zitten…..maakt het voor de pony ook een stuk makkelijker.
- handjes ontspannen en net een tikkeltje meer gebruik maken van bepaalde zit- en beenhulpen.
Hopelijk bouwen ze een beetje door in de achterhoek….gaan we bij dé juf () de meters maken.
Mijn witje was vooral gek op Jou…..”Joutje mijn zoetje….hmmm 
