Opgebonden kip met een veerke!

Aangezien het morgen heul slecht weer moet worden met sneeuw en gladheid in de categorie code oranje…. is een stukkie schrijven de ultieme bezigheidstherapie voor mijn overactieve peinsproces.  De vergadering in mijn bolleke flipt namelijk al uit zijn dakkie bij code groen i.c.m. de woorden sneeuw en gladheid. 

Over sneeuw gesproken….mijn allerleukste sneeuwstormpje ontwikkelt zich enorm verrassend. Waar we begin november even pas op de plaats moesten maken gaan we nu weer als een speer. Typisch gevalletje 3 stappen terug en ondertussen voorbereidingen treffen voor 15 stappen naar voren. Elke keer als ik het niet verwacht of op zijn minst denk dat bepaalde vorderingen nog wel wat maandjes freubelwerk nodig hebben. Tovert zij het gewoon uit de hoge hoed. Whoppa!!!

Eigenlijk ben ik zonder de onverwachte sprongen al intens tevreden met hoe we tegenwoordig kunnen starten met rijden. Van een schieterige stuiterbal, ongeleid projectiel, heks op een rodeostier, raket op weg naar de maan ….waar ik, met name in de winter, echt enorm gefrustreerd van kon raken …. naar een superfijn te rijden dame. Daarin heb ik, zoals gewoonlijk, zo terug moeten komen op mijn woorden dat haar manier van doen en laten door externe factoren wordt veroorzaakt. Nu ik zelf ongecompliceerd kan opstappen is er voor mijn spiegeltje aan de wand geen enkele reden om te spoken.  Wat door de juf op de volgende wijze subtiel bevestigd werd.

Als ze echt jouw spiegel is…..dan ben je nu super fris en blij…

Juuuuuuiiiiiist….. Dat was dan na een gebroken nacht met pds-achtige toestanden niet helemaal het geval, maar enthousiast en gemotiveerd zeker. Zo ziet de start van het rijden er tegenwoordig uit. Koud van de trailer af. Aangezien mefroi, ondanks de ontplof-even-10-minuten-in-de-longeerbak-sessie, toch aan de loperige kant was bij aanvang, ga ik tegenwoordig na een paar meter stappen meteen aan het werk in draf. Voor ons een fijne manier om de energie gecontroleerd de ruimte te geven en direct om te zetten naar nuttige arbeid.

Om de criticus in mij even de ruimte te geven om van zich af te zaniken …..zie naast de bochel en de gierennek ook nog wel wat aandachtspuntjes in de rest van de houding. Mag allemaal wat minder druk en de knietjes mogen absoluut wat losser erbij hangen, maar dat terzijde. Op de dagen dat we zo kunnen beginnen….vrijwel gelijk al recht in een simpele gecontroleerde draf heb ik even een paar tellen het gevoel dat ik het zowaar een beetje begin te snappen. Dat dressuur ook voor een amateurtje best te doen is en we misschien toch wel dat B proefje aankunnen. Laatste is niet helemaal waar.  Ik weet dat we die B proef prima kunnen. Heb gewoon na het ONCK niet meer zo’n zin gehad om de tijd en energie in het starten te steken. Vond het trainen veel leuker. Plus dat ik stiekem graag 100.000 generale repetities houd en steeds maar weer verder wil perfectioneren. Nog meer verbeteren. Fijne is wel…. daardoor zijn de zijgangen niet meer zo’n heel groot issue. Van een schuifelend voetje opzij, naar royaal swingend naar de andere zijde. De overkant zullen we halen!

Maar goed zo al losrijdende mocht de boog alvast wat verder gespannen worden. Langzaam op weg om het inmiddels bereikte horizontale evenwicht te gaan verplaatsen naar meer gedragenheid op die kromme achterpootjes. En verdulleme ze doet het gewoon. Dat kleine pruttelkipje toont ineens al zoekende in een nieuwe houding en andere balans een draf met een veerke (hoor hier de Brabantse invalshoek ) er in. Kippenvel en tranen in de ogen bij de juf.  Oké dat laatste kwam vooral van de koude wind, maar het klonk toch leuk. En een big big smile bij mij. Zoooooooo vet om dat te mogen voelen. Acuut ook even de opdracht om aan te galopperen gestaakt en even….heel even ….. voelen  …. genieten ….prachtig …. verliefd!

Wat pruttelmomentjes in de galop. Er kwamen zowaar meteen mooie galoppassen uit en dan is de opdracht simpel…..dat gaan we uitbreiden. Achterbenen in het spoor, meer sprong en richting een begin van verzameling. Kon er net niet helemaal bij komen, maar dat knutselen we thuis wel voor elkaar als de vorst weer weg is. Huiswerk is helder. ‘Slechts’ een kwestie van maken.

Na een korte break kort geknutseld aan de stap welke nu wel in een vier tact is, maar waarbij het luxere badkuipmodelletje nog duidelijk zichtbaar is. Weet nog goed dat ik als pubermeisje naar de beelden van Anky met Bonfire zat te kijken (kwijlend  ) en dat ze altijd zeiden dat de stap niet zijn beste kant was. Sterker nog als dat het geval is heb je min of meer pech gehad….de stap laat zich maar minimaal en met veel moeite verbeteren. Snapte er toen geen snars van, maar weet ondertussen heel goed dat het best handig is als je een paard hebt die wel goed en gemakkelijk stapt. Die heb ik dus niet….  Toch is het wel vele malen beter geworden en zit er nog altijd progressie in.  Voor het aandraven volgde echt de tip van de dag. Zo logisch dat je ‘m eigenlijk zelf had kunnen verzinnen…

Jaaaaaaaaaaaaaa en dan denk je richting het halthouden……maar dat doe dan je niet……je draaft gewoon aan!

Pienuts zeg ik. En wat denk je….werken als een trein hè.

Het nadeel van een mooie sprong vooruit is dat spieren nog moeten groeien in hun kracht en uithoudingsvermogen. Dat resulteerde in een hangpony die deze keer net wat teveel op mijn vingers ging leunen. Helaas was afgelopen woensdag mijn rechterarm het er niet mee eens. Elleboog says nooooooooooo…. Het leek wel of ik een trekarm had, waarvan ik toch echt dacht dat het een mannenkwaaltje was. In meer officiële termen heb ik begrepen dat het in de KANS hoek (klachten aan arm, nek, schouder) valt.  Ik vond het overigens vrij kansloos.  Aangezien het ‘kansloos’ schudden met de arm niet hielp en ik daardoor rechts op geen enkele manier meer snel kon corrigeren en loslaten was het voor dat moment gedaan. Helaas pindakaas. Paar kleine fragmentjes uit dat stukje les gehaald, omdat ik het ergens ook wel mooi vind om te zien hoe mijn eigen motoriek veranderd. Steeds meer onrust in de houding (ja wil er graag correct opzitten ) en meer moeite met een goede verbinding via de teugels. Om te eindigen met het halthouden als een opgebonden kip. Ze kan haar gatje wel intrekken. 

Wel kunnen voelen waar het euvel zat en hoe weer toe te werken naar het gewenste resultaat. Wijze keuze om dan af te ronden i.p.v. tegen beter weten in door willen gaan. Gelukkig is er de fijne oefening van het over de rug uitdraven. Dat lukte nog wel. Oh en echt niks zo fijn als in de kiepstand met je gat achterop het zadel lichtrijden… 

Tot slot nog even een fragmentje van de ene kleine purk met de andere kleine purk. David lest zo nu en dan het laatste kwartiertje van mijn les. Vorige keer heeft hij geleerd dat het voor de tv hangen ook op de pony kan. Hij dook ’s avonds zijn bedje in….Mam ik ben echt zo’n bofkont hè dat ik met de pony bij Ineke mag lessen.  Klein menneke toch.