Motivation Inspiration Celebration!!!

Voor mij drie alles omvattende woorden over het afgelopen weekend. Lang naar uitgekeken en, ondanks dat het bekend terrein is, heeft het alle verwachtingen overtroffen. Drie dagen volledig in het teken van het rijden met Witje. Heb ‘m best nog wel even geknepen of we op tijd up and running zouden zijn. Eind Januari ging het beeld even op zwart. Wit says no en dat doet ze werkelijk waar nooit…..oké het springen buiten beschouwing gelaten. Gelukkig gezegend met een fijn team aan mensen en na een consultje bij moeders, Ineke en Marielle Kamphorst was ze weer boven Jan. In totaal 6 weken verder en weer voorzichtig, onder begeleiding van Ineke, het werk opgepakt en boven verwachting fijn te rijden.

 

Zo gingen we afgelopen vrijdag bepakt en bezakt naar Borculo voor het eerste trainingsweekend.  Thank god gingen de honden en David niet mee….had nooit in de auto gepast. Witje de avond er voor nog even langs de Robijn geschurkt (wat wit is moet wit blijven…  ) en schoon en wel in de prachtige nieuwe stallen van dressuurtraining Borculo gezet. Waar ze  direct volledig op haar gemakkie was. Sterker nog alle paarden waren helemaal zen. Geen last van uitgedroogde of overstromende waterstralen, op spanning staande energietjes of rond dwarrelende Caspers.

 

Eenmaal iedereen binnen werden de doelen en wensen afgestemd en hopla opzadelen met die geit. In totaal 5 deelnemers met compleet verschillende achtergronden. Des te leuker om met elkaar mee te kijken en te leren. Zolang als ik mij kan heugen stond ik al graag langs de baan om te kijken naar andere combinaties. Blijkbaar soms zo gefocust dat mij ooit eens is verzocht om even iets anders te gaan doen….de desbetreffende ruiter werd een bietje nerveus van mijn blik…..snap ik niks van …. oepsie!!

 

Plan voor dag 1 was een normale training en ik wilde zelf graag door werken in de galop. Om dat thuis, zonder hulp vanaf de grond, goed in het spoor te krijgen vind ik een hele uitdaging. Ze is zo smalletjes dat we al heel snel scheef gaan en dan is voldoende sprong ontwikkelen een onmogelijk iets. Maar het gecontroleerd recht stellen van een ongeleid projectiel wat in een vrij hoog tempo als een malle haar schouders aan de omheining plakt en met haar achterbenen of wisselt of een hupske in de lucht maakt in plaats van recht onder haar lijf te plaatsen…..mwah kost wat moeite. Tevens wilde ik de overgangen terug nog wat scherper krijgen en toewerken naar iets meer lengtebuiging in de stap en draf.  Ondertussen had ik ook het plan gevat om er op te letten dat ik mijn bovenrug volledig zou doorstrekken….gelukkig was ik dat plan tijdens het rijden voor het gemak vergeten… weer een zorg minder zeg maar. Lekker comfie met mijn geboggelde gierennek in de rondte gestuurd met de allerleukste witste pony die er is.

 

Loswerken in stap. Heel langzaam aan begin ik de feeling te krijgen wat een goede stap is. Het fijne is dat ook Witje het onder de knie begint te krijgen. Nog altijd laat de stap verbetering zien en steeds sneller komen we tot een correcte zuivere gang.

 

Vervolgens het rechtrichten en losmaken in de draf. Horizontale houding is inmiddels gewoon geworden. Toch knap voor mijn kleine duikboot. Toevallig las ik van de week een stukje van een interview van Carl Hester over 1 van zijn paarden. Niet het grootste talent, maar juist door gebruik te maken van verschillende ingangen toch het hoogste niveau weten te behalen. Zo ook bij mijn Witje. De zijgangen dragen enorm bij aan het links en rechts flexen van het lichaam en zorgen stukje bij beetje voor meer draagkracht van achter. We hebben al het idee gevat om foto’s van WisKONTi  van Glasten Krapels in stal op te hangen bij Witje als inspiratiebron…..wat een power heeft dat paard in zijn gatje.  Jaloersmakend! 

 

Tja en dan die galop. Ik moet zeggen dat het echt al heel veel beter is als dat het 1,5 jaar geleden was. Toen was ik al blij als ze zonder enorme aanloop aansprong in de goede galop. Als het aanspringen nu nog verkeerd gaat kan ik het doorgaans alleen aan mezelf wijten. Net niet voldoende voorbereid en daardoor scheef met een contragalop als gevolg. Het aanspringen gaat nu nog vaak gepaard met een puntkontje wat in de lucht gewapperd wordt. Deze moet naar voren gesprongen worden. In de galop zelf is het echt het betere multitasken om alle ledematen van mezelf en haar op de juiste plek te vouwen. Zelf recht blijven zitten met spaghetti benen en armen. Schouder van de pony naar buiten loodsen en tegelijkertijd wel van het schot afblijven. Tot slot de achterbenen naar traversachtige toestand fabrieken en zorgen dat ze in galop blijft. Vooral dat laatste……100.000 keer weer in draf vallen en het hele verhaal herhalen. Maaaaaaaaaaar zo heel af en toe vallen alle puzzelstukkies op de plek en dan krijgen we ineens een galop richting verzameling aangeboden. Die momenten zijn zooooooo gaaf!

 

Zo sloten we de eerste dag met grote tevredenheid af. Fijn kunnen rijden en veel opgestoken van de andere combinaties. Als toetje met bijna alle deelnemers aangeschoven bij de sushitoko. Heerlijk gegeten en daarna danste het prikkelbaar darmsyndroom op tafel. Jeej….

 

Op naar dag 2. Fashionably late (gewoon te laat dus ) kwam ik binnenwaaien. Typisch gevalletje deken en trailerslot op willen halen op stal en daar er achter komen dat je je tas en dergelijke vergeten bent. Snel weer in de toet en een tikje vlotter naar huis gescheurd….meuk in de auto gemikt en snel snel naar het Borculose. 

 

De bende van ellende voor de zaterdag.

 

Deze dag stond in het teken van de hartslagmeting. Cees van Beckhoven was hier voor uitgenodigd om ons deze dag te begeleiden. Er werd gestart met een presentatie over de meerwaarde van de hartslagmeting in de training. Naast het een klein stukje uitleg over de trainingsfysiologie was het erg leuk om van verschillende disciplines een filmfragment te zien met zowel de hartslag van de ruiter als het paard. Vooral in de dressuur blijkt het erg moeilijk om voldoende trainingsprikkel in de arbeid te verwerken, waardoor je daadwerkelijk toewerkt naar opbouw van kracht. Bij het springen en eventing wordt dit veel eenvoudiger bereikt.

 

 

Na de presentatie volgde het ochtendprogram: de nulmeting. Eerst werden wij zelf gemeten in rust (bekkie dicht allemaal ….giebeldegiebel ) om vervolgens een wandelingetje naar de weg te maken en weer te gaan zitten.

 

Tweede deel van de ochtend bestond uit het meten van paard en ruiter volgens vast protocol. In dit geval in een ietwat ingekorte versie. Ruiter was al voorzien van een meter en voor opstappen werd het paard nog van een meter voorzien.

 

 

Voorzien van alle meters worden de horloges aangezet voor registratie. Tevens ook wel fijn om toch nog bevestigd te zien dat het hartje klopt.

 

 

Tijdens de meting is het voor de andere deelnemers op het scherm van de tablet te volgen wat de geleverde inspanning voor een gevolgen heeft voor ruiter en paard.

 

 

Cees volgt een vast protocol waarbij je op een willekeurige kant start in stap op aangeven van Cees.

 

Na enkele minuten stappen houd je 10 seconden halt om vervolgens weg te draven. In draf worden zowel op de linker- als op de rechterhand gemeten. Voor het wisselen van kant wordt er weer een pauze van 10 seconden ingelast. Opdracht is om simpel met een contactteugel te rijden. De nulmeting dient makkelijk reproduceerbaar te zijn en zo min mogelijk te worden beïnvloed door de rijderij.  Tot slot de galop waarbij dezelfde werkwijze als in de draf wordt aangehouden.

 

Rijtechnisch geen hoogstandjes, maar zo lollig om heel relaxt met Witje rondjes te rijden. Ze vond het allemaal wel prima.
Als afsluiter nog 3 minuten stappen en dan zit de nulmeting er op.

 

Tussen de middag voorzien van een heerlijke lunch verzorgd door Anita. Meid wat doe je ons aan met al dat lekkers.

 

 

Zelf de lunch even bewaard voor na het rijden. De pds-klachten waren eindelijk wat gezakt en dat wilde ik heel graag zo houden. Bordje met lekkers apart gezet en Witje weer op de poetsplaats geparkeerd.

 

’s Middags zou er nogmaals gemeten worden. Ditmaal een stukje training als voorbereiding op de daarna te rijden proef die je had uitgekozen. Aangezien wij nog gezellig in de B spoken tellen heb ik gekozen om proef 3 te rijden. Deze staat op de planning voor Mei als we weer van start gaan. Mijn voornaamste issue met proeven rijden is dat ik zo druk ben met de rest van de wereld dat ik vergeet te rijden. Met losrijden was ze direct al weer heel prettig rond te sturen. Scherp op de hulpen en van de hand af. Tof!!! Met Ineke samen besloten om het losrijden dan ook niet al te lang te maken. Wat goed is….is gewoon goed. Niet meer aan prutsen. Alle klokjes, meters en camera op elkaar afgestemd en starten met de proef. De beelden met hartslagen erbij volgen nog. Ben echt super benieuwd naar het totale plaatje. Gekke is ook dat het mij zo nieuwsgierig heeft gemaakt dat de hartslagmeter hoog op het wensenlijstje staat. Dus Cees….ik kom nog een keer voor advies.

 

 

 

Over de proef was ik echt tevreden. Zelfs bijna een week later niet anders dan tevreden. Ruim voldoende blijven werken aan de basisvoorwaarden. Tuurlijk kan er van alles beter, maar ik hoop zo te kunnen rijden bij het eerst volgende concours. Tof ook om van Cees de complimenten te ontvangen dat Witje toch heel anders toont als ze aan het werk wordt gezet. Powerrrrpony!!

 

 

Och en als kersje op de slagroom verzorgde Cees ook nog een workshop met chocolade in de avond. Geheel in sfeer in de stallen met zijn allen freubelen met choco en overheerlijke vullingen.

 

En Witje…..die lag prinsheerlijk te snurken.

 

Aan alle pret komt een einde en met toch een klein beetje een dubbel gevoel op naar de zondag. De laatste dag van tot nog toe een superleuk weekend. Nog 1 training naar eigen wens op het programma. Aangezien ik thuis altijd heel veel moeite heb met de tweede dag na een intensieve training wilde ik graag aan de gang met het loswerken. Volledig er van overtuigd dat ze hartstikke stijf en niet te pruimen zou zijn. ’s Ochtends thuis wel het plan gevat om voor de lessen haar nog even aan de hand te stappen. Deze keer wel netjes op tijd aanwezig… .  Compleet in gedachten verzonken en nog half half pruttelend in mijn ochtendhumeur  onze rondjes gewandeld. Gezien de zonnebril had ik zelf wel de verwachting dat het zonnetje nog zou gaan schijnen vandaag.

 

Als laatste in de rij opgezadeld en eenmaal er op was ik zo aangenaam verrast. Niks geen stijve-niet-te-pruimen pony, maar een superfris exemplaar die er wel zin in had. Keuze was snel gemaakt….fripse pony???….dan gaan we gewoon lekker aan het werk. Gewerkt aan het links en rechts oprekken en daarbij kijken of we konden schakelen in het tempo. Geen voorbenen in de neus werk, maar juist heel erg klein en snel schakelen.

 

Travers under construction. Van überhaupt niet van de hoefslag los willen komen …. naar struikelend over 2 sporen …dan puffend en hijgend over 3 sporen en woepdiedoe aanbeland bij een travers over 4 sporen. Nu nog finetunen in de lengtebuiging en gedragenheid. Komt goed!!!

 

Grappig om terug te zien aan de foto’s dat niet alleen het gevoel anders was, maar dat mijn eigen houding ook beter werd. Voor het eerst had ik het gevoel dat ik de ruimte had om om me heen te kijken….et voila ….weg kromme rug. Het kan wel…. ….behalve in galop. Dan leg ik graag mijn kin tussen haar oren en aangezien zij nog met de poten de grond in loopt moet ik wel heul ver voorover zitten…..kanikniksaandoen!!

 

Verreweg 1 van de beste rijuurtjes tot nog toe. Hoe mooi is het om daar het weekend mee te eindigen en volledig gemotiveerd en geïnspireerd weer naar huis te keren. Het was echt één groot feest. Op naar een volgende keer!