Lesje nr zoveel

Gisteren weer een ritje gemaakt richting de Achterhoek. Zelf ga ik vaak van te voren al naar stal om op mijn gemakje alles voor te bereiden (controlfreak). 15 minuten voor vertrek komt man met kind aan. Trailer achter de toet, zooi in de auto, lijnen aan de trailer, pony ander halster om en hoppa op de wagen met die geit.
Met grote dank aan Sandra van Paardenmensen die het mogelijk heeft gemaakt dat we nu een pony hebben die met een minuut op de wagen staat. De lijnen hebben we enkel nog nodig voor de aanleuning aan de zijkant. Nog niet zo gek lang geleden kreeg ik al de kriebels bij het idee dat we wéér het geneuzel aan moesten gaan om mefroi hare koninklijke hoogheid de heks met haar pootjes op de wagen te krijgen.

Als we eenmaal het vaste riedeltje van 1 x plassen en 2 x mesten in de trailer hebben opgeruimd gaat de klep dicht en rijden we op ons gemakkie naar Borculo. Nooit gedacht dat ik 45 minuten heen en 45 minuten terug er voor over zou hebben om te gaan lessen, maar het is zo verschrikkelijk leuk dat het bijna een wekelijks gezinsuitje aan het worden is.   Zelfs David (5j) die niet zo heel met paarden heeft vindt het best oké. Onderweg lekker boterhammen knagen en op de ipad en eenmaal daar struint hij op zijn dooie akkertje langs de bak en als hij de kans krijgt even hondjes aaien bij Yvette. Koekenbakker was gisteren zo druk met de pony ‘wassen’ na de les dat hij heel niet in de gaten had dat 1 van de hondjes onder zijn neus werd gepresenteerd voor een knuffel.   (sorry Yvet….hij had het niet gezien, maar wilde heel erg graag )

Maar goed les dus. Hoe het gegaan was?
– Nou we hebben lekker gereden, geprutst en gefrutst.
Jaaaaa…….en wat was het resultaat daarvan?
– Oh ja best handig als we er dat ook even bij zeggen…. nou dat ze makkelijker opzij gaat. Ik de pijnpuntjes in de galop meer moet opknippen, omdat ik anders zelf te stug in de hand word en dat een averechts effect heeft. Wat ik overigens heel erg lastig vind om toe te geven aan mezelf. Liefste doe ik het natuurlijk in 1 x goed. Utopie I know, maar stiekem hoop ik daar toch op.

Eenmaal aan de gang was het net of de duvel er mee speelt. Verrassing van vandaag…..de strontkar.
Pony is strontkarproof….ikke….mwah ietske minder.

In de stap vooral gewerkt in het laten door vloeien van de pas naar voren toe. Denkend richting het verruimen met voldoende lengte in de hals, zonder het bezemsteeleffect te creëren. Daarin het wijken meegepakt met wederom de nadruk op het voorwaartse en minder op het zijwaarts. Wel uiteraard met voldoende gehoorzaamheid voor de zijwaartse hulp. *noteert dit bij het huiswerk*

Vandaar uit een overgang naar de draf en de eerste was gewoon zonder een ‘hupke’. Meestal maakt ze er nog zo’n halfbakken huppelpasje tussen voor dat ze echt vertrekt. Dit moet dus ook nog vele malen scherper worden. *noteert dit ook*

Daarna in de draf gewerkt aan….wat niet zou ik bijna zeggen. Zelf haar eigen hals dragen, voorwaartse drang zonder haar favo hectische gangetje er in te zetten, losheid in de nek en rug en de schwung van de achterhand. Elke kleine verbetering is zo’n gaaf gevoel op dat moment en tegelijkertijd een enorme stimulans om huis weer verder te prutsen en te frutsen. Om een volgende les hopelijk weer wat nieuwe gereedschapjes te scoren of de bestaande tools te verfijnen. Gecombineerd met een pony die het altijd verschrikkelijk leuk vindt om te werken maakt het extra leuk.

Daarbij ook wel tevreden dat ik er op enkele verdwaalde momenten aan gedacht heb om mijn altijd aanwezige ‘gierennek’ en bochel een beetje rechter op elkaar te stapelen. Om vervolgens weer heerlijk in elkaar te zakken.
Als toetje nog even gezien hoe Ineke de pony aan het werk heeft gezet. Superleuk om het eens vanaf de grond te zien. Vanuit haar bevindingen een beetje extra skupjes voor het huiswerk gekregen. Arbeid met die kleine witte meid!!!

Net nog een pietsie veel meer scherper zijn op de gehoorzaamheid mét nageeflijkheid.

Pony had ook nog geluk. Ook zij kreeg nog een klein presentje in de vorm van wat naalden in haar bips. Waar ze bij de eerste punten nog semi geagiteerd reageerde met een venijnig zwiepje met de staart en een evil eye naar achter… 
Zag je haar bij de laatste punten al wat friemelen met de bovenlip, de oog opslag werd zachter om af te sluiten met een hele diepe zucht. Zo mooi om te zien hoe groot de impact kan zijn van zoiets ogenschijnlijk kleins als een speldenprik op de juiste plek op zo’n groot paardenlijf. Prachtig!

Daarom gaan we over 2 weken gewoon weer lekker trainen in Borculo, maar volgende week eerst nog het onck waar we superveel zin in hebben. Als kersje op de slagroom mag ik de prachtige connemaramerrie Karel lenen voor een b proefje.