Ipony 5.0 limited edition

November 2014 op de dag van de intocht van de goedheiligman gingen wij bepakt en bezakt naar Drenthe om daar naar een 5,5 jarige connemara merrie te kijken. Nog geen 24 uur later stond ze op de stal waar we snel ’s ochtends waren langsgegaan om te kijken en onder voorbehoud (uhuh ) een stal te reserveren. Nog meer als bij mijn vorige paarden ben ik mij de afgelopen 2 jaar gaan realiseren dat de paardensport alles behalve een individuele sport is. Tuurlijk het daadwerkelijk rijden doe je zelf, maar het plezier daarin wordt door veel meer factoren bepaald. Een typisch voorbeeld van mede mogelijk gemaakt door. Zonder dat zij dagelijks aanwezig zijn in het uitvoeren van mijn grootste liefhebberij is hun input groot.

Zo 2 jaar later vind ik het een mooi moment om er een aantal in het bijzonder uit te pikken. Om te beginnen bij de stal waar we staan. Voorziet in alle behoeftes om gewoon paard te zijn en de luxe om naast een fulltime job en gezin toch heel prettig de paardensport te beoefenen. Els en Marchel en stalgenootjes thanks!!!!!

Mijn lieve lieve moeder die altijd bereid is mee te denken als ik er niet meer uit kom qua welbevinden van mijn pony. Moeders mijn dank is groter dan dat ik kan uitdrukken.

Mijn oppervoetengoeroe Eendtje die toch maar weer elke 6 weken, in de zomer soms wel om de 4-5 weken , een rit van bijna een uur naar ons maakt om er voor te zorgen dat witje voeten heeft die als cimbaaltjes klinken. We begonnen met een grote D pony van 1,47m die hoog op de poten stond. In 2014 en 2015 is de oude vorm van de voet met beleid bekapt naar een nieuw model en heeft my leading lady of the feet er voor gezorgd dat ze nu prachtige ponyvoetjes heeft….en 3 cm kleiner is. Eendtje echt meer dan grote dank dat je nog altijd dat eind voor ons wilt rijden.   Zo ongelofelijk fijn dat ik mij werkelijk waar nooit zorgen hoef te maken over het wel en wee van haar voeten.  Heb ik namelijk geen moer verstand van. Enneuh voor de critici onder ons…. de voet op de foto is een tikkie gekanteld waardoor het scheef lijkt. Geen haar op het hoofd van Eendtje die er aan denkt om scheve pootjes af te leveren.

Mijn zadeldame Irma van de olde Hietmoat die altijd binnen no time beschikbaar is om er voor te zorgen dat mijn zadels weer goed op de rug liggen. We moesten er even op wachten, maar ik heb zo verschrikkelijk veel plezier van mijn wow-zadel. Mooi bruin is niet lelijk….

Inmiddels hebben we er heel wat uitstapjes opzitten.  Met tweemaal de hulp van Sandra van Paardenmensen waren we letterlijk op weg geholpen. Heb het geloof ik al wel vaker geroepen, maar het is echt zo’n zorg minder als je er vanuit kan gaan dat je onder alle omstandigheden kan laden.  Niks geen hulplijnen meer aan de trailer en het montyhalster heeft mefroi meer om voor het geval dat. We gebruiken eigenlijk nooit meer de speciale ringen. Op de foto hieronder nog wachtend….en wachtend….en wachtend….op het wonder wat zou gaan geschieden.  Niet dus…

Tja en die uitjes…we hebben er inderdaad nogal wat gemaakt en slechts 4 er van waren voor concours. Heel veel plezier en ervaring hebben we opgedaan bij stal Wenning. Gezellig obstakeltjes temmen aan de rand van Zutphen. Altijd een ontspannen sfeertje en ook de ruimte om mijn 6 jarige paardenfluisteraar deel te laten nemen aan de pret. Sabine en Mark thanks voor de toffe momenten bij jullie. Of de pony minder wiebelig is geworden weet ik niet, maar zelf ben ik zeker er een stuk minder hieperdepiep van geworden wat waarschijnlijk al de helft van de ellende scheelt. We komen ongetwijfeld in 2017 nog een keer naar jullie toe. Misschien een uurtje springen voor volwassen jankerds met een niet springende connemara?

Maar verre weg de meeste keren gingen we naar de Achterhoek. 7 november 2015 was de eerste keer dat we afreisden naar Dresssuurtraining Borculo van Ineke Jansen. Gezellig een middagje lessen met mede connemara eigenaren. Ze zeggen wel eens dat sommige dingen om een reden op je pad komen. Deze middag valt daar wat mij betreft zeker onder.

Ik had in totaal meer dan 7 jaar niet meer gelest. Deels omdat mijn toenmalige paard niet meer geschikt was voor het ‘echte’ werk, maar vooral omdat ik niet iemand kon vinden die uitdraagt en onderwijst wat ik zo belangrijk vind. (lees ik ben een stronteigenwijze eigengereide muilezel ) Training die bijdraagt aan de ontwikkeling van het dier en niet zo zeer het rijden van een skala oefeningen om maar de oefening te rijden. Het rijden heeft ondanks de eerder opgedane ervaring bij andere instructeurs het afgelopen jaar weer zoveel meer inhoud gekregen. Begrijpen wat je aan het doen bent en leren wanneer je wat toepast. Vorig jaar reed ik nog op een heks met een ingeslikte bezemsteel.

Barstend van de tactfouten in de stap, een gehaaste dribbeldraf waarin ze continu over haar grijpgrage voorbeentjes heen rolde, de galop…nou ja er was bijna geen sprake van galop, totaal geen zelfhouding en ik verwarde gehaast met voorwaarts. Och en stijf….zo stijf. De lendenpartij was een categorie buigen of barsten en in het algemeen heel weinig spieren op het totale lijf. Had ik al genoemd dat ze scheef was? Genoeg werk zeg maar…

In een jaar met 23 lessen en 1 behandeling (jaha heb geteld ) van dé juf (sorry Ien) heb ik een compleet andere pony. We begonnen aan een project om van een pony met slechts 2 functies (zoals de good old mobiele telefoon ) bestaande uit hollen of stilstaan aan een transformatie naar een hippe smartphone. Één van de metaforen die mij het meest is bijgebleven is de uitleg van de beenhulpen waarbij de buik als een soort touchscreen fungeert. Elke plek waar je een beenhulp geeft vraagt een andere respons en de hulpen dienen klein en doeltreffend te zijn. Met de goede begeleiding van Ineke om de juiste randvoorwaarden te creëren hebben we van een pony met 2 functies er een heuse Ipony 5.0 vol met allerlei hippe apps van kunnen maken. Van een heksje met alle ruimte voor hieperdepiep merriefratsjes is het nu een werkwillige tijger die gemotiveerd mee puzzelt.

De stap is nog altijd niet haar beste gang, maar wordt nog steeds beter. De draf heeft zich kunnen vertalen naar een mooi horizontaal evenwicht waarbij ze prima haar eigen hals in een correcte houding zelf kan dragen. De eerste schakelingen naar het verruimen en de middendraf beginnen ook te komen. Dit was voorheen niet mogelijk met haar bergafwaartse manier van bewegen. De galop heeft heel veel moeite gekost en meer nog geduld.  Heel goed weten hoe je een dier moet motiveren om iets te doen wat ze verschrikkelijk moeilijk vinden. Met als resultaat dat ze enkele weken geleden zich ineens rechtsom op de achterbenen zette en de voorzichtige beginselen richting een verzamelde galop liet zien. Zo machtig mooi en als vanzelf ontstaan.

Zijgangen waren bij aanvang uit den boze en iets waar mefroi nou niet echt bij stond te juichen om eens heel fanatiek haar beentjes onder haar lichaam door te scharen. Nu schiet bij het verplaatsen van mijn benen haar gatje alle kant op.  Zoekend naar het juiste antwoord op het vraag en antwoord spelletje. Ik ben er van overtuigd dat ze het rijden zo is gaan zien. Deze video zijn een paar losse fragmentjes uit de les van eind oktober.

Begin oktober had ik deze compilatie al gemaakt die behoorlijk goed laat zien wat een goede training doet met een huis tuin en keuken combinatie. Waar er, laten we eerlijk wezen, meer van rondrijden dan van het getalenteerde spul.

Ondanks dat ze smal van postuur blijft hebben haar spieren zich op zijn minst verdubbeld, zijn ze mooi in verhouding en boterzacht. Subtiel rekken en strekken door te spelen met alle oefeningen en gecombineerd met, waar nodig, een behandeling of een naaldje. Grensverleggend, maar altijd eerlijk. Zelfs zo eerlijk dat toen witje precies 1 week geleden nee zei er ook direct een luisterend oor voor was. Samen kunnen overleggen wat wijsheid is. Doorgaan of luisteren naar het overduidelijke signaal. Samen op weg naar beter met alle respect voor het dier. Denk dat dit laatste wel het belangrijkste is waarom we een paar maal per maand ons hele hebben en houwen inpakken en naar de Achterhoek rijden en altijd komen we er een stukje rijker vandaan. Ien je bent echt een kanjer! En voorlopig ben je nog niet van mij af……want….

…er rest mij nog de toekomst. Ik ga voor een Ipony 10.0 waarbij we apple er gewoon uitkakken qua ontwikkeling. Hoe tof zou het zijn als we november 2017 als snieklaas weer in het land is kunnen zeggen dat we zover zijn dat we de wissels kunnen installeren. Dat ze zo goed kan dragen dat ze strekt voor een 8 en dat we de lat hebben kunnen optrekken naar kniehoogte….dan hebben we de passage in ieder geval al. Misschien ben ik er tegen die tijd zelf ook wel van overtuigt dat we wel goed genoeg zijn om een B proefje te rijden. *zet perfectionist het huis uit bonjouren op de to do lijst*

Lieve mensen ….ook iedereen die ik niet genoemd heb….mede dankzij jullie kan ik dagelijks genieten van een hele toffe hobby!