Ik geloof dat ik zolang als dat ik al paardrijd al probeer om een springcarrière van de grond te krijgen. 
Dressuurmatig prutsen we inmiddels een leuk stukje van ons af. Het springen is helaas voornamelijk gebaseerd op valpartijen en daardoor angst en twijfel. 
Voor het springen niet direct de hulptroepen die je uit de kast zou trekken. 
Al eerder eens bij ons vaste speelparadijs ‘Stal Wenning’ geroepen dat als ze een rondje springen voor watjes organiseren ik van de partij ben. Belofte maakt schuld en als je dan de volgende mogelijkheid voorbij ziet komen….en je mannetje (… c.q. groom … c.q. steun en toeverlaat … c.q. taxichauffeur 
) wil nog een dagdeel opofferen….dan ga je bepakt en bezakt richting Zutphen voor een crosslesje.
Gelukkig niet alleen. In Marieke nog een andere jankerd gevonden die ook de moed bij elkaar geraapt had.
Natuurlijk net mijn springzadel verkocht, 
want dat springen werd niks. Nu natuurlijk balen. Straks doen we het hartstikke leuk en krijgen we de smaak te pakken. Ik zeg maar zo …. hoop doet leven …. keep on dreaming. 
Eenmaal aangekomen wonderlijke zelfreinigende witje (soms is regen best handig 
) gepoetst, opgezadeld en ….. chaps ….. of rijlaarzen …..of chaps …. of rijlaarzen ….. of chaps … of rijlaarzen…..of chaps…..of rijlaarzen 
aangedaan en beugels ingekort. Wel 3 heule gaten….moet wel leuk blijven hè voor een echte met lange benen zittende dressuurmiep. Met als een trekharmonica opgevouwen benen de baan in. 
De hindernissen in de baan zagen er best heel goed te doen uit……jikes. 
Witje werd een halve meter kleiner en kroop en sloop tussen alle eventingmonsters door. 
Ik dacht eigenlijk alleen maar aan het spetteren in de waterbak. Voor nu eerst maar even acclimatiseren. Parcours was overigens iets anders als op de foto, maar het geeft een mooi beeld van wat er zoal stond. 
Rustig losgereden en toen was het toch echt langzaam aan tijd om wat met die hindernissen te gaan doen…..JANK. Marieke aan jou de eer om te starten. Eerst het paars witte kruisje. Hoogte was zelfs in stap nog prima te pruimen. Pony says nope ain’t gonna happen 
…… en ik ….och poppetje dat ik ben …..mis het lef om er met volle overtuiging op af te rijden….dus doet u maar even 1 plankje op de grond voor deze janksnor. Plankje op de grond en toen mocht het wonder geschieden. Mefroi tilde haar pootjes op en struikelde er elegant overheen. Paar maal herhaalt en het kruisje weer in ere herstelt. Pfieuuuuuwwwww de kop is er af en we leven nog. Oksels bij elkaar houden want het eerste angstzweet dient zich aan. 
Nou Susan als je dan dan het kruisje gehad hebt dan mag je doorsturen naar het rood witte hekje. Fok….hekje??? Dat zei ze niet 
…..shit dat zei ze wel. Niet zeiken Suus. Tena-powerrrrr en goan met die pony. 
Dikke doei dus!!!! 
Als jij niet zegt dat het moet…..dan denk ik er nog even over na. 
Na een kleine twijfel en weer opnieuw aanrijden ging ze er geheel boven mijn verwachting overheen!!! WHAAAAAAAAHHHHHHH knap witteke. Dit wordt onze dag en wij gaan gewoon olympisch twijgje struikelen!!! 
Potverdikkie wat is ze toch mooi uitgegroeid. 
Vond haar al een plaatje om te zien, maar als ik de foto’s hierboven bekijk…..sjucht….waan ik me weer even in de goede oude pennytijd.
Terug naar het olympisch twijg huppelen. Zo met de aanwijzingen van Sabine zowaar ook het roodwitte hekje overleefd. Ineens kregen we de smaak te pakken. 
Op naar het witte hekje. Geen idee waarom, maar twijfelde zelf enorm bij het obstakel en bij twijfel moet je niet rechts inhalen zeggen ze wel eens. Pony says nope again….
Effekes afgeleid tijdens het substantieel weigeren …. just smile en be pretty naar de voorbijgangers op de dijk.
Toch ben ik gezegend met een pony die het echt voor me wil doen. Dus ook met twijfel er toch overheen.
Knappe merrie. Overigens niet denken dat het dan vanzelfsprekend gaat …. er zijn meer wegen die naar de andere kant van het hekje leiden…
Met nog een beetje meer twijfels opnieuw aangereden. We gingen er over, maar ze tikte het hekje om. Zo ver ik mij kan herinneren omdat het tempo veelte laag lag.
Inmiddels had de angst zijn koffer al gepakt en waren de lef en doorzettingsvermogen opzoek naar een last minute reis. Nou niet piepen Suus. Hindernis staat weer … je leeft nog …. even het kruisje en het rood-witte hekje mee pakken en dan gewoon weer op het witte hekje af. Goed plan!
We kwamen …. we zagen ….
… en stapte met het achterpootje in het hekje ….
….ik kon nog net mikken om niet op de boomstammen te vallen. Elegant met je gat in het zand. Bummer!!!! 
Ding-dong angst stond gezellig met de koffer in de hand en de teddybeer onder de arm op de stoep. 
Ik kom voorlopig even bij jou logeren. 
Kamertje van lef en doorzettingsvermogen is zojuist vrijgekomen.
Pony was op een paar ontbrekende haren na helemaal oké. Ik heb het zand van me afgeklopt ben een soort van heldhaftig weer opgestapt … en toen was het blanco. Heb nog wel het kruisje gesprongen wat ze braaf deed, maar het rood-witte hekje durfde ik al niet meer. Nog een poging gewaagd met de boomstammetjes wat na heel veel gedoe en aan de hand mee nemen in stap nog is gelukt.
Een beetje een domper op het toffe begin was het wel. Waar overigens niemand iets aan kon doen. Mijn ervaring met springen is zeer beperkt en bijna allemaal eindigen ze in het zand. 
Precies de plek waar ik alleen in combinatie met een handdoekje, parasol en de zon wil zijn. 
Eindconclusie is dat ik voor haar gewoon niet de geschikte persoon ben om het haar te leren. Het zit er bij mij gewoon niet in … in ieder geval niet tussen mijn oren. We houden het in dit geval lekker bij prutsen met obstakels en cavaletti’s. Gelukkig hebben we de foto’s nog! 
Sabine bedankt voor je hulp en je geduld. 
Mocht ik weer een opleving hebben dat ik het toch wil proberen…. ben jij degene bij wie ik de hekjes kom slopen…. Marieke en Marlon het was weer supergezellig! 