zijn wij. 
Gisteravond meegedaan aan de combinatietraining bij stal Wenning. Altijd leuk en gezellig en weer eens wat anders dan de gewone arbeid. Deze keer niet van te voren aan de hand langs alle objecten, maar gewoon er op en zien wat er gebeurd. Meest heftige was toch wel het randje bij de ingang van de bak. Stel je voor dat het zou bijten. 
Voor het randje nog even gebruik gemaakt van het zwaan-kleef-aan effect en achter het gatje van Arno aan laten wandelen. Daarna kruipend en sluipend door de bak heen. Als ik rechts kijk zie ik de paraplu links niet. 
Grappige is ook dat ze toch eerst zelf gecheckt moet hebben of ze overal wel langs, over en doorheen kan. Ondanks dat de plek en soort ‘obstakels’ niet nieuw waren. Better safe than sorry zullen we maar zeggen.
Het plastic zeil. Na even mutsen de eerste passen er op gezet en halverwege bedacht ze dat vooruit echt too much was en wandelt er achteruit weer af. Daar gaan we dus niet mee akkoord. Opnieuw er op en gewoon vooruit er weer af. Bleek dat ze helemaal niet gelijk doodging… .
Door naar het volgende. De brug. Mañaña Mañaña was het motto. Relax, ontspan en we blijven er recht voor staan. 
Waterbak dan. Met eendjes. 
Minste problemen zitten altijd in de dingen waar ik gezeur verwacht. Mogelijk omdat mijn verwachtingen dan ook erg laag liggen. De boog met blower was echt een eitje.
Tonnetjes. Hier sprong ze een maandje geleden nog met 2 hoefjes in haar neus overheen. Nu moest eerst het brein er nog een nachtje over slapen.
Niet…. 
….wel 
…..hmmmmzzz toch maar niet 
… misschien is het toch praktisch mogelijk datteuh…. 
That’s my girl. Sabine als je ooit nog eens een huppelles voor (hele grote) jankerds organiseert….count me in.
Boem is ho zeggen ze wel eens.
Wijkend er tussendoor.
In een echte speeltuin heb je natuurlijk ook nog de ballenbak.
Kersje op de slagroom was de rookmachine. Was heel benieuwd wat ze daarop zou doen.
Als de rook komt mag ik dan bij jou?
Knappe merrie. 
Heerlijk de spielerij bij de ondergaande zon. 
