Zaterdag 4 juni hebben we deelgenomen aan het ONCK. Het Open Nederlands Connemara Kampioenschap. Een dag met enkel pony’s die voor tenminste 25% aantoonbaar connemarabloed hebben. Vorig jaar ons ‘debuut’ en wat me vooral nog bij staat is dat ik compleet overrompeld was door het enorme terrein van de KNHS. Dit jaar wisten we in ieder geval wat ons te wachten stond. 
Bij inschrijving dit jaar wel een stal geregeld, waardoor we ’s ochtends op tijd al naar Ermelo konden en de pony niet de hele dag op de trailer hoefde te staan. Bepakt en bezakt met het nodige harnachement, kleding en voer zo rond de klok van 8 vertrokken. Blijft wonderlijk hoeveel troep een mens kan meesjouwen. 
Rond een uurtje of 9 kwamen we aan. Aangemeld bij het secretariaat en gelijk even een blik op het terrein geworpen. Het lag er weer prachtig bij. Een genot om daar te mogen rijden. Pony op stal gezet en voorzien van wat te eten. Het heeft deze en gene nog verbaasd dat mefroi de hele dag met 1 hooinet doet….sorry….ze zal druk zijn geweest met haar nagels lakken of zo. 
Later aan de hand door de losrijbaan en de ring gesjouwd. Pony was op en top relaxt. Zeer waarschijnlijk, omdat mijn eigen zenuwen heerlijk in de zon lagen te bakken en zich totaal niet geroepen voelden om acte de présence te geven. Heerlijk is dat. Was ook vergeten de nodige beren in te pakken en ze op de weg uit te strooien. Oftewel op en top zen. 
Is ook wel eens anders. 
Al wandelende zagen we in de stand van de Dunsborg ruitersport een prachtig kobalt blauw dekkie hangen met het stamboeklogo er op. Hebbuh, hebbuh, hebbuh!!! 
Gevraagd wat het zou kosten en of we het nu konden kopen. Kopen was geen probleem, maar niet nu. Het was een voorbeeld om te laten zien wat er allemaal mogelijk was op verzoek van het stamboek. Jammerdebammer!!! 
Hubbie liet zich echter niet voor 1 gat vangen en heeft wat rondgevraagd. Oplossing in overleg met het stamboek….gewoon kopen, mee rijden, weer terug hangen na het afzadelen en uiteraard aan het einde van de dag met de parade weer op doen. DEAL! 
Met losrijden liep ze als een zonnetje. Liet zich fijn tussen de rest doorsturen en zelfs geen last van het ‘wat-ruist-daar-in-het-struikgewas-syndroom’ wat vorig jaar nog wel actief was. Losgereden zoals het ons geleerd is en we het nu eigenlijk altijd wel doen. Controleren of alle voorwaarden er zijn en verder loswerken door het hele lijf.
Op naar de eerste proef. Geen pas verkeerd gezet, geen spatjes of onzichtbare bakkabouters. Braaf ons rondje gereden en de conclusie van mezelf direct naderhand was ook niet meer dan dat. Braaf….dat kan dus anders. Aangemeld voor de tweede proef en hoppa direct aan de bak tijdens het verkennen van de ring. Pasje schakelen, paar pasjes opzij voor beide benen, stukje galop en wat lijntjes gereden. Maakte direct een verschil dat de toch wat duwerige aanleuning uit de eerste proef naar de achtergrond verdween en mefroi wat beter haar eigen nekje droeg. Binnenkomen ging best aardig en door naar de eerste oefeningen. Niks aan het handje tot onderdeel 5. Mijn hubbie had een eigen draai aan de proef gegeven en maakte van het halsstrekken op de volte er verruimen van. Waarop ik door de ring blèrde dat die oefening niet in de B zit. Toch nog het halsstrekken kunnen rijden, maar wel slordig naar mijn gevoel. Plus dat ik uit mijn concentratie was en inwendig liep te mopperen. Zo flexibel als een metalen buis zeg maar. Om het af te maken draaide hij nog wel letters om, waardoor ik even twijfelde in welke hoek het ook al weer moest gebeuren. Eindconclusie voor mezelf…..als ik deze proef winst rijd….. 
Pony uitgestapt over het terrein. Vond ik al best dapper van mezelf. Op stal voorzien van een bakje slobber, wat zowaar gegeten werd. Tussendoor nog een gelegenheidsduo met een andere connemara gevormd. Rijtechnisch leek het nergens naar, maar wat was ze op en top braaf. Dat voor een jong en onervaren dier met een vreemd mens op je rug. Petje af voor deze merrie en dank aan de eigenaar dat ik haar even mocht lenen.
De rest van de middag naar de andere deelnemers gekeken. Genietend in het zonnetje. Tussendoor met Murielle besloten dat beide dames zo relaxt waren dat we de parade wel aandurfde. Snel een date gefikst om een duo te vormen tijdens de parade. Konden we elkaar psychisch ondersteunen. Eenmaal het sein gegeven dat we konden opzadelen snel het dekje weer uit de stand geplukt en pony weer voorzien van zadel en hoofdstel. Op ons gemakje wat gestapt in afwachting van Muriel met Karel…..en wachten….en wachten…..nog even wachten…..nog even geduld aub….sjit de parade begint al te vormen 
…..wachten….jaaaaaa daar zijn ze.
Snel naast elkaar en tussen twee oude bekende in naar de ring toe. Pony voelde wat onrustig aan en toen de voorste 2 mochten gaan draven kreeg ik het benauwd ….gelukkig was het nergens voor nodig. Voor mefroi was dat een hele ontlading dat ze de spanning kon afvloeien in een drafje. Oké zij wilde iets harder dan de connies voor haar , maar bleef keurig in de rij. Onderweg zaten de twee zemelaars nog te mutsen terwijl de pony’s ondertussen braaf hun rondje sjouwden.
Langs de muziek en publiek met applaus. Allemaal pienuts. Zelfs opstellen ging prima.
Zo’n gaaf gevoel om als volwassen pennymeid in zo’n stoet mee te rijden. 
Thanks Anita en Ria voor het geweldige filmpje!
Al kwekend wachtend tot iedereen zijn prijs in ontvangst had genomen. We reden er immers voor spek en bonen bij en had niet het idee dat we heel hoog gescoord hadden. Ook niet slecht overigens. Tot we onze naam hoorde vallen….euh wat???? 
Hadden we zomaar een 3e plek in de B te pakken met maar liefst 3 winstpunten. Het is maar goed dat ik niet jureer….het is weer eens gebleken dat ik er echt geen biet verstand van heb.
De ereronde was iets to much voor deze jankerd. Toen de eerste pony vertrok voelde ik het gatje van mefroi een halve meter zakken en haar oren zaten zowat in mijn neus. Nah lama….rechtsomkeert de opstelling weer in. Bij elkaar zo ontzettend trots wat we het afgelopen jaar bereikt hebben. De feedback op de protocollen stimuleert enorm om de punten op de i te zetten. Meer blijven rijden, lijnen strakker in sturen, nog wat meer lef er in….L here we come. Tegen die tijd dat we de punten bij elkaar hebben dan.
Het fijne van een pony met pluizig haar is dat je nog zeker 14 dagen aan zo’n top dag herinnerd wordt door de schapenkrullen op d’r kop. 
Aangezien David min of meer verplicht mee moet met dit soort dingen hadden we de insteek dat we het vandaag extra leuk zouden maken. Of hij wilde helpen. Nou dat wilde meneer wel. 
Uitgelegd dat hij dan even mijn cap op moest….superstom natuurlijk. 
Maar daar ging hij. Wat een held. 
Hij is werkelijk waar overal in, op, door geweest. Ik twijfelde nog bij de tonnen, maar aangezien hij zelf er van overtuigd was dat hem niks zou gebeuren….wie ben ik dan om hem tegen te spreken. 
