Het sprookje ging ongeveer zo. 
2 november 2014 –> Er komt noooooooooooooooooooooooit meer een paard. 
12 november ging de volgende mail de deur uit. 
Op jullie website heb ik onderstaande merrie gezien en zij heeft mijn
interesse gewekt.
Graag zou ik willen weten of zij nog bij jullie aanwezig is en of het
mogelijk is om haar aanstaande zaterdag 15 november te bezichtigen.
Het gaat om;
Naam: Sky Marian
*Afstamming:* Fernville Danny x Westside Fred
*Leeftijd:* 5
*Type:* Imp Connemara D Pony
*Geslacht:* Merrie
Zaterdag 15 november zijn we wezen kijken. Stond daar toch een inieminie iel popperig wit merrietje. Ons eerste proefritje. Rijkleding uit een 3 maten breder verleden en toch een beetje boel van nerveuze, maar ze voelde zo vertrouwd.
Tja dat werd een inpakken en wegwezen. 
Laat 15 november de dag van de sinterklaasintocht zijn van 2014 en wij hebben een zoontje. Toen nog 4. Arme dier heeft tot vertrek van sinterklaas ‘amerigo’ geheten. 
Zondag 16 november werd ze gebracht op de nieuwe stal die we op zaterdagochtend nog snel hadden bekeken en besproken. Iets met impulsief. Het Pennymeisje in mij was als een kind zo blij. 
Het lieve popperige merrietje bleek al snel een pittige Ierse tante met een heksenmuts op en een wrat met haren er op. Wat kon die uit de hoek komen. Nooit lelijk, maar wel euh…..duidelijk.
Meet de HEKS. 
Ik heb heel wat met mezelf te stellen gehad het afgelopen jaar. Wat een spiegel houdt ze me voor.
Was veel banger geworden als dat ik dacht. Zag overal beren op de weg….ach en als ik ze al zag dan verzon zij er nog wel een paar bij.
Maar wat een fantastische pony is het. Verschrikkelijk lief voor onze zoon. Die hem altijd nog liefkozend zijn ( 
) pony noemt. Samen met hem thuis een kleine obstakeltraining bedacht. “MAM….mag ik mijn bellenblaas meenemen?”. Tuuuuuurlijk popje. Neem jij jouw bellenblaas, maar mee. 
Na heel lang twijfelen en tig schoppen onder mijn gat hebben we ons ingeschreven voor het ONCK. Het Open Nederlands Connemara Kampioenschap. Voor die tijd al duizend doden gestorven en bij de aanblik van het terrein in Ermelo sloeg mijn hersenpan op hol. 
Zenuwen bij elkaar geraapt en rondgereden met 2 doelen. Meedoen én boven blijven. 
We gingen overwegend als een kip zonder kop door de bixieproef heen 
maar zo waar zaten er hele kleine fijne stukjes in. 
Zo verschrikkelijk trots dat we deze stap gezet hadden. 
Dit smaakte natuurlijk naar meer. Eenmaal het paardenvirus weer aangewakkerd was er vooral de wens om gewoon aan leuke dingen te kunnen deelnemen.
Zo spotte ik op boktmarkt de obstakeltraining in Zutphen bij stal wenning.
Powny ingeladen en hoppa!!! 
Wel met beren op de weg en de nodige zenuwen. Deze hebben dan ook hun eigen plek op de achterbank gekregen. Ze zijn er immers toch altijd bij.
Kiek ons nou eens dapper wezen.
Een heksje dus.
Maar in haar schuilt een heel dapper ijverig snoetje wat altijd bereid is haar best te doen. 
Whoppa 
Ach en waarom dan ook niet nog even de centrale keuring mee doen met je grote mond.
Had ik verdorie die beren samen met de zenuwen relaxt op de achterbank geparkeerd…..wilde die pokkiepownie de trailer niet meer op. Heb me helemaal sufgeoefend de laatste week. De dag voor de keuring heb ik jankend als een klein kind op mijn hurken in de trailer gezeten. Komt die sn*l me voorbij gewandeld. “Weet niet wat jij gaat doen, maar ik ga hier even hooi eten. Oké?” GRMBL *pruttel*. 
Dood of de gladiolen, maar die pony gaat morgen mee. 
Uiteraard laadde ze de dag van de keuring zonder problemen. Stond met 2 minuten op de wagen en 3/4tier te vroeg waren wij op de plek van bestemming.
Zelf altijd alleen ruinen gehad dus geen bal verstand van de keuring. Mijn hoofddoel was al bereikt. Aanwezig zijn mét pony.
En verdulleme. Ze werd gewoon als klasse 1 pony opgenomen in het stamboek.
Later op de dag sleepte ze er in haar rubriek nog een 1e premie uit en een tweede plaats. 
De glimlach was er niet meer af te poetsen.
En ja …ze is wit…..en nee ik hoef er niet veel voor te doen…. hare koninklijke hoogheid de heks wenst zichzelf niet vies te maken.
Bestgaand rijpaard was een rondje voor de eer en vooral de ervaring. Niet miepen en gewoon rijden op vreemd terrein. 
Tijd voor rust in de tent en thuis rustig doortrainen. Tijdens de keuring was er al gevraagd of ik eventueel ook mee zou willen doen aan een trainingsmiddag bij dressuurinstructrice Ineke Jansen.
Leek mij heel erg gaaf, maar kon toevallig die dag niet. Afgelopen weekend is het feestje herhaald en hebben we een half uurtje gelest. Überhaupt onze eerste les eigenlijk. Had nog altijd geen instructie kunnen vinden die bij mij zou passen.
14.
Les is zo goed bevallen dat we gelijk 2 nieuwe dates hebben geprikt.
Kunnen we verder werken aan het B-debuut. Startpas ligt al even ongebruikt in de kast. Denk dat perfectionisme een plekje moet krijgen naast de beren en de zenuwen.
En heksje zelf…..eigenlijk heb je al heel lang gelijk Punz…..ze is gewoon een sneeuwwitte fee.
Noooooooooit meer een paard……. beste keuze ooit.
Daardoor zouden we al 30 minuten later dan gepland aankomen. 
Werden we door de navigatie ook nog een keer via een andere route gestuurd, waardoor we klem stonden op een landweggetje en we konden een paar 100 m in de achteruit voordat we konden draaien. Stress …. zeg maar. 
