Vijftig tinten blauw

Het was al weer even geleden dat we tussen de witte hekjes (typ nog altijd heksjes… ) reden.  Juni 2016 tijdens het ONCK was de laatste keer. Superfijn gereden en mooie punten gescoord. Daarna vooral thuis fijn verder getraind. Waarom weet ik niet, maar het begon weer te kriebelen om de wedstrijden weer op te pakken. Waar ging het mis zou ik bijna zeggen.

Aantal weken geleden de wedstrijdkalender er bij gepakt en voor het eerste kwartaal van dit jaar een planning gemaakt. Zo zou het moeten worden. 

Aangezien het de 21e is stond vandaag Vorden op het menu. Maar mensenkinderen wat een gedoe vooraf. Het ging allemaal lekker, rijden ging fijn, lessen ging goed….meer ruimte in de agenda door het afronden van een bestuurstijdperk. Alle mogelijkheden om eens toe te werken naar een goedlopende proef. Niet dus.

Het moest zo nodig gaan sneeuwen. Niet een beetje sneeuwen, maar voor Hollandse begrippen best flink sneeuwen. Het winterse feestje werd als kersje op de slagroom gecombineerd met vorst. Geen elfstentocht-vorst, maar meer dan voldoende om het sneeuwdekbed langere tijd de rijbaan te voorzien van een witte laag. Zeg maar dag tegen de trainingsmomenten. Ik wist gelijk weer waarom ik in de winter eigenlijk geen wedstrijden rij. Hoef ik me daar ook niet druk over te maken….kan ik namelijk heel erg goed.

Oftewel stressssss. Heul veul stress. Eerst begon het gemiep voor de les van afgelopen weekend. Met behulp van gezichtjesboek uiteindelijk een binnenhal gevonden waar we mochten rijden én lessen. Vervolgens zitten zaniken over het concours zelf. Tot vrijdag 13 januari 21:00 kon ik nog kostenloos afmelden. Vrijdag overdag waren de wegen nog goed begaanbaar. Vrijdagavond toen ik naar stal ging kwamen er alweer vlokken uit de lucht dwarrelen. Op de terugweg met 30 km/h naar huis gekropen. Heel erg fijn voor de paniekzaaier in mij die echt als de dood is voor gladheid.   Tot 9 uur ’s avonds gepiekerd en met mezelf vergaderd of ik zou afmelden voor concours of niet. Diep adem gehaald, mezelf een schop onder mijn gat verkocht, site van de knhs afgesloten…..niet miepen je doet gewoon mee.

Om  daarna weer opnieuw te prakkiseren over de les. De appjes vlogen al heen en weer of we wel of niet op pad zouden gaan voor de les. No way dat er een trailer achter de auto gaat met gladheid. Controlfreak als ik ben moest alles dubbel gecheckt dus continu het weerbericht op de mobiel volgen, stal van de binnenhal geappt of daar ook de wegen sneeuw- en ijsvrij waren. Heel erg vermoeiend allemaal. Uiteindelijk het verlossende woord…. wegen zijn goed, geen sneeuw voorspeld….dan gaan we op pad.

Pony op de trailer geslingerd en hopsa naar Didam toe. Heel erg fijn kunnen oefenen aan het omgaan met spanning, drukte in de baan, schuivend sneeuw van het dak en 1 streepje zonlicht op de bodem ….kleine trol. Uiteindelijk focus kunnen vinden en daadwerkelijk gedaan wat we prima kunnen…gewoon fijn in de rondte sturen. Proefje dan maar? Euh wat proefje…..weg focus. De eerste ronde leek ook echt werkelijk waar helemaal nergens naar. Peptalk gehad, focus weer gevonden en in ieder geval beter gestuurd. Al met al heel veel geleerd en voldaan terug naar huis.

Waar er zaterdag nog een gevoel van danoontjepower de boventoon voerde was die zondag als sneeuw voor de zon verdwenen. Ineens kwam het besef dat de planning om de week tussen de les en concours in nog een paar maal naar de binnenhal te gaan helemaal niet kon. Welke dag we ook uitkozen er miste altijd een schakel die maakte dat het niet ging passen. Oftewel op pad gaan met een frisse pony die niet gelopen heeft of als nog afmelden en het inschrijfgeld door de plee spoelen. Wederom goed voor oeverloze discussies met mezelf. Het is maar goed dat er aan de buitenkant niet te zien is wat voor een gedoe er in dat hoofd plaatsvindt.

Nog maar eens diep gezucht (en even gemaild naar de wedstrijdorganisatie of ik van de longeerring gebruik mocht maken ) en besloten om het aan te kijken tot donderdag. Misschien ontstaat er toch de mogelijkheid om te rijden, wie weet gaat het wel dooien (wishfull thinking ) of  ik zit nog steeds in de stress en ga ik het toch cancelen.

Zo pruttelde het afgelopen week door. Gesierd met slapeloze nachten en het continu herkauwen van alle mogelijke scenario’s. Het weer was prachtig, maar niet om thuis te kunnen rijden. Planning voor de binnenhal bleef een onmogelijke en ergens wilde ik me ook niet laten kennen door het als nog af te zeggen. We gaan dus. Gisteravond al een begin gemaakt met het fatsoeneren van de manen. 3 knotten gezet als experiment of ze onder de halsdeken wel zouden blijven zitten en de rest van de manen in Pippi Langkousstaartjes onder de halsdeken verstopt. Doen we op de dag zelf wel.  Staart had ik vorige week al een keer gewassen toen het nog kon. Echt zo fijn een schone witte die zelf ook graag schoon blijft. 

Vanochtend dus de rest afgemaakt. Ik weet nu dat de knotjes prima onder de halsdeken blijven zitten. Her en der een sprietje. Nou die plakken we wel vast met een beetje gel. Rest van de knotjes er in gedaan. Greenspot remover in de staart voor de laatste gele plekken. Werkt echt als een trein. Wat geel is kan wit worden zeg maar.

Zooi ingepakt en op naar Vorden. Wat een prachtige locatie is dat. Alles tiptop in orde, rustig, voldoende ruimte om te parkeren. Heerlijk. David was voor het eerst mee op concours. Hij zag de banken bij de open haard in de foyer en is met zijn ipad op de bank geploft. We hebben hem niet meer gehoord of gezien.

Wit aan de longeerlijn geknupt en met de mobiel in de hand wachtend op een explosie van frisheid…..gebeurde er helemaal niks.

Hoppa opzadelen die geit en losrijden. Blauwe laarzen aan, blauw jasje aan, blauw dekkie op, blauwe handschoenen, blauwe cap op de kop en Arno ….ach die was gewoon blauw van de kou. Onze eigen vijftig tinten… Als bonus hield ik aan de proeven nog een blauw plekje op het ego over.

Over het losrijden ben ik best tevreden. Ze was vlot voor het been en liet zich prima sturen. Nu achteraf had ik daar ook duidelijker moeten zijn in wat ik wil, maar voor nu oké. Is ze knap hè…

Alles aanwezig om er een feestje van te maken en mijn doel in de praktijk te brengen. Er naar streven dat we in ieder geval gereden hebben voor een 8. Of we hem verdienen is een tweede, maar met dat gevoel en focus wilde ik rondgaan.

Tijd om de ring in te gaan. Zonder het op dat moment te beseffen heb ik in die paar minuten tussen het losrijden en het rijden van de proef een heel ander plan getrokken. Ik heb Wit de vrijheid gegeven om haar zwarte puntmuts uit de binnenzak te toveren. Een wrat met haren op te plakken en een kromme neus te monteren.

Popje hier heb je jouw bezemsteel en als jij nou eens lekker je eigen gangetje gaat dan geef ik heel veel onduidelijke hulpen. En weet je wat het fijne is…..je hoeft er helemaaaaaaaal niet op te reageren. Ik kom toch er pas halverwege de tweede proef  achter dat je niet in je broek poept van de vreemde omgeving, maar dat je ronduit ongehoorzaam bent. Erger nog daar heb ik zelf voor gezorgd door je de ruimte te geven dat te doen. Zij bepaalde het tempo, maakte willekeurig wat overgangen, ging in de spagaat voor wat dan ook en bokte zo her en der weer ouderwets in de rondte. Oepsie…

Gek genoeg ben ik wel onwijs blij dat dit zich heeft voorgedaan. Het is zo’n goede leerschool geweest. Ik ben de broekepoeperd….zij het gezicht in de spiegel. Spiegeltje spiegeltje aan de wand….ik ben weer met 2 voeten op de aarde beland.
In de tweede proef kwam het besef dat dit geen succesverhaal is met deze aanpak. Misschien 1,5 proef te laat, maar in mijn optiek een halve proef eerder. Voorheen kwam het besef pas achteraf. Nu tijdens de proef. Het laatste deel de regie overgenomen en daar een echt een goed gevoel aan overgehouden.

Eenmaal het protocol in handen was het fijn om te zien dat de jury hetzelfde beeld had. Ongehoorzame pony….werk daar eens aan! Genoeg huiswerk dus om mee naar huis te nemen. Komende tijd ruimte in de agenda maken om vaker te starten, zodat het voor mij weer normaal wordt om in de ring te verschijnen. Kilometers maken en niet teveel bezig zijn met het resultaat in de punten. Eerst eens echt gaan rijden in de ring. De punten zijn een logisch gevolg van. Duidelijk zijn in mijn hulpen en ook de gevraagde reactie van Wit ‘eisen’.  Vaker stukjes proefgericht rijden oppakken. Ik laat het te makkelijk op zijn beloop en voor ik het weet hannesen we tussen de heksjes  (hekjes dus ).

Een hoop om over na te denken. Wat ik aan het einde van de middag dan ook uitgebreid gedaan heb tijdens de tweede uitlaatronde van de mexikeesjes. Had er 1,5 rondje park voor nodig, maar de gemoederen zijn weer rustig in het hoofd. Nu nog wat extra data prikken om te starten.